Sipi falls en OPD
Blijf op de hoogte en volg Mick
06 Maart 2014 | Oeganda, Kumi
28-2
Vanochtend konden we een beetje uitslapen en lekker met een auto van het ziekenhuis richting Mbale. 10 minuten voordat we Mbale inreden zijn we overgestapt op een bustaxi richting Sipi, nog geen kwartier later werden we langs de weg gezet door de verkeerspolitie. De bestuurder had iets van wegenbelasting niet betaald dus mocht niet verder rijden. Gelukkig kwam er vrij snel weer een nieuwe taxi langs en waren we rond 1 uur in Sipi. Aangekomen in de Crow’s Nest Inn was uiteraard iets mis gegaan met onze reservering en moesten we een tijdje wachten tot de boel vrij was. Geen probleem want we hebben de heerlijke broodjes van Melissa (Australisch bakker bij KumiHospital) opgegeten, dit ga ik vaker halen want soms is het voedsel in het ziekenhuis niet te kanen! De service in het hotel bleek het hele weekend vrij slecht en het personeel was allerminst vrolijk, het eten was wel prima en het uitzicht over de Sipi Falls des te beter. Na even in het dorpje gelopen te hebben, waar niet zoveel te doen was, ontmoette wij Ken, een arts uit Kampala die Kate goed kent. Ken is een hele vrolijke nerd eigenlijk, net klaar met zijn opleiding tot internist, heel slim en een belachelijke workaholic, dit in tegenstelling tot de artsen die wij tot nu toe zijn tegengekomen. Hij werkt officieel 4 dagen in de week voor 8 uur per dag, maar praktisch 7 dagen in de week 16 uur per dag!!! Op MountElgon waar Sipi ligt verbouwt men Arabica koffiebonen, vrijdag middag hebben we een tocht door de velden gedaan en mochten we zelf de koffie maken. Dat was nog een heel karwei, maar de koffie smaakte heel erg lekker! In het hotel hebben we ook Ken geprobeerd toepen uit te leggen, Kate pikte dit snel op, maar op een of andere manier snapte Ken daar helemaal niets van. Hij vond het voornamelijk interessant hoe we zoveel spelletjes kenden en wat er allemaal op de kaarten stond (vragen over de olympische spelen). ’s Avonds waaide het behoorlijk op de berg en koelde het ook goed af. Ik had mijn oordoppen in en de koelte was voor mij een aangename verandering, heerlijk geslapen!
29-2
Op zaterdag gingen we een tocht lopen langs de drie watervallen van Sipi. We begonnen vroeg, fris en fruitig, maar na een half uur, vrij steil naar beneden te hebben gelopen stond het zweet mij al behoorlijk op het voorhoofd. Om helemaal af te dalen naar de eerste waterval moesten we een gammele, hele steile ladder af en waren we blij dat we dit toch niet op onze gympen hadden gedaan. De waterval was erg mooi, maar omdat het al maanden gortdroog is daar was het geen indrukwekkende. Vanaf deze waterval vervolgden wij onze toch naar de twee die daarboven liggen en ondanks dat het nog ochtend was, was het al behoorlijk warm. Voordat we over de eerste heen liepen kwamen we nog langs een grappige bar onder een grot. Iets waar ik niet graag heen zou gaan aangezien je dan beschonken die barre tocht weer terug moet (om nog maar niet te spreken van de vleermuizen met al hun nare ziektes). We hebben de afgelopen paar weken nauwelijks iets actiefs gedaan dus het was wel heel lekker om weer eens wat te doen, al moet ik zeggen dat mijn conditie duidelijk was afgenomen. De klim naar de andere watervallen was minder zwaar, maar niet minder mooi: telkens kwam je weer in een ander landschap terecht, grote weidevelden, bananenplantages, ruige rotspartijen en dichte bebossing. En overal, zelfs op de meest afgelegen plekken, waren huisjes te vinden en leefden complete families. Op de terugweg zijn we nog langs een klein dorpje geweest om het lokale maisbier te proberen. We mochten met z’n allen rond een grote emmer met drab gaan zitten waar kokend water bij werd gedaan en wij vervolgens met rietjes van een meter het spul eruit mochten zuigen. En goor dat het was, ik was de enige die zijn gezicht in de plooi kon houden en behalve Ken, die het wel lekker vond, hebben we allemaal snel het rietje weggelegd. Die avond hebben we Ken nog aan het werk gezet om in een souvenirwinkel voor ons keihard te onderhandelen en hebben we een paar mooie dealtjes gesloten. Na een prachtige zonsondergang bovenaan de heuvel waar we kilometers ver konden kijken zijn we lekker vroeg het nestje ingedoken.
1-3
Op zondag hadden we een taxi geregeld die ons naar de splitsing richting Kumi zou brengen. Er kwam een vrij oude auto voorrijden en wij vroegen ons hardop af of we daar met z’n vijven wel in zouden passen. Makkelijk was het antwoord! Sterker nog: er ging nog iemand mee, dus we zaten met 4 op een natte (ze vertelden dat ze hem net hadden gewassen, maar ik betwijfel dat) achterbank en met 3 voorin. Ook nu werden we staande gehouden door de verkeerspolitie, we begrepen niet helemaal waarom, maar plots gooide onze bestuurder geld op de grond om vervolgens weer in te stappen en weg te rijden. De politie omkopen is uiteraard strafbaar, daarom gooit men het geld op de grond voor de agent zodat deze het geld ‘eerlijk’ kan vinden. Op de splitsing tussen Kumi en Mbale zouden wij een taxibus pakken naar Kumi en Ken doorrijden naar Mbale. Ken geloofde echter niet dat dit snel zou gebeuren en heeft (slechts een kwartier) gewacht tot er voor ons een taxi kwam waar we in konden. Vrij snel waren we weer in Kumi en hebben we ingecheckt in Kumi Hotel. Vervolgens gingen we op de boda naar het guesthouse om daar onze backpacks te halen. Het hotel is een stuk luxer en netter dan het guesthouse, maar ook een stuk minder gezellig. Er is wel een televisie op de kamer, warme douche en (zo nu en dan) wifi. Het is er erg warm, maar de bedden zijn er beter dus ik hoop dat ik hier toch goed slaap.
2-3
Op maandag ben ik begonnen op de OPD, Out-Patiënts Department, een soort huisartsenpost/EHBO. Kate zit daar ook en daar ben ik erg blij mee want ze is een uitstekende arts en kan goed uitleggen. Op deze afdeling komt echt van alles langs: snijwonden, malaria, ondervoeding, depressie, hernia, noem het maar op. Heel erg leuk om als aanstaande dokter rond te lopen en consulten te doen. Het is wel erg lastig om meteen volop mee te doen, want vaak heb je een tolk nodig en de behandelingen zijn heel erg anders. Veel van de testen of medicijnen die ik aandroeg waren te duur of hadden ze überhaupt niet. Ik kwam erachter dat iedereen met koorts een malariatest krijgt en voor het minst of geringste wordt ook hier antibiotica gegeven. Eigenlijk ben ik in de ochtend alleen maar bezig geweest met het opschrijven van standaard behandelingen en het leren van Ateso. In de middag heb ik een paar patiënten die goed Engels konden zelf gedaan. Om 3 uur gingen ik en Foppie terug naar het hotel om daar de ouders en zus van Merel te ontmoeten die een midweekje bij ons zouden blijven. Ze hadden al een week rondgereisd door Oeganda en lieten ons allemaal foto’s van safari’s, gorilla’s en luxe hotels zien. Heel jaloers, maar hierdoor heb ik nog meer zin in mijn eigen safari’s.
3-3
Op dinsdag heb ik voor het eerst met het patiëntengebed meegedaan. Ik moest vooraan gaan zitten op een bankje met Kate, de priester en Paul (een overenthousiaste fysiotherapeut die zelf zeer slecht loopt omdat hij in zijn jeugd cerebrale malaria heeft gehad). Het was erg leuk om te zien en er werd veel gezongen door de patiënten. De patiënten waren erg dankbaar dat ik er was en om het nog ongemakkelijker te maken moest ik mij weer voorstellen. Na het gebed ging ik nog met Kate naar de Hall of hope om precies op tijd te zijn voor een repetitie van de zusters voor een opvoering voor Internationale Vrouwendag. Hilarisch, ik kreeg weinig mee, maar het ging over een man die te lui was om een wc te maken waardoor zijn dochters in de tuin van de buren moesten poepen en ruzie kregen. De buren kregen toen flink ruzie en de vrouwen hebben (bijna echt) stevig gevochten, terwijl de man in het cafe zichzelf dronken zat te voeren. Gelukkig hebben alle vrouwen van het dorp dit gezamenlijk op weten te lossen en hebben ze de man ook weer op het goede pad gebracht. Moraal van het verhaal: vrouwen zijn sterk en mannen zijn klootzakken! Ook kon ik nog even genieten van Merel en Foppie die moesten repeteren voor hun nummer dat ze voor President Museveni moeten zingen, het klonk allemaal prachtig, maar ik ben erg benieuwd of ik het zaterdag niet in mijn broek doe van het lachen! De rest van de ochtend heb ik op de HIV kliniek gezeten. Hier heb ik alle HIV-positieve patiënten gecontroleerd hoe het ervoor stond en waar mogelijk onderzocht en behandeld voor problemen. Erg leuk om te doen, want het was vrij makkelijk op te pikken en je bent lekker bezig. ’s Middags ben ik weer naar de OPD gegaan, daar was eigenlijk niet zoveel te doen, totdat er een jongetje van 7 maanden werd binnengebracht door zijn buurvrouw. Zijn moeder had een psychose gehad en zorgde niet meer voor hem, hij was enorm uitgedroogd, ondervoed, had hoge koorts, was erg suf en ademde moeizaam. Kate had direct gezien dat het foute boel was, maar de verpleegkundige was van plan om eerst rustig de anamnese te doen. Toen Kate zei dat deze jongen direct een infuus nodig had stond de verpleegkundige eerst nog een beetje onhandig de jongen te onderzoeken totdat wij al een beetje pissig zeiden dat het echt nu moest gebeuren. Ongeveer 6 mensen hebben geprobeerd om er een infuus in te krijgen maar niets lukte, we begonnen een beetje bang te worden dat het jochie het niet zou overleven. Toen we de arts op de kinderafdeling belde om te vragen of ze een botinfuus kon aanleggen, kwamen we erachter dat we haar wakker belde en aan haar toon te horen was ze daar niet blij mee. Vrij ongeïnteresseerd vertelde ze dat de anesthesist dat moest doen en dat we zelf maar het telefoonnummer moesten achterhalen. Door de machteloosheid en de onverschilligheid van de arts begon ik behoorlijk kwaad te worden, er lag hier per slot van rekening iemand dood te gaan! Gelukkig lukte het vlak daarna een zuster om het infuus erin te krijgen en konden we alle middelen geven die we wilden, maar het was nog even een paar uur afwachten of het op tijd was. De rest van de middag was er niet veel meer te doen en ben ik nog een paar keer wezen kijken bij de kleine die er gelukkig steeds beter begon uit te zien. Na het ‘werk’ waren Foppie en ik uitgenodigd om even het lokale bier te proeven. Ook dit was een (iets minder) gore dikke drab in een grote emmer. Daar zaten we dan met allemaal oude mannen door een lang rietje te lurken. Het bleek zelfs een ware drinkclub te zijn, waar ’s avonds de dag wordt besproken, en de enige voorwaarde om erbij te horen is dat je heel vaak komt. ’s Avonds hebben we lekker gegeten met de familie van Merel en hun gids Caleb die verschrikkelijk veel weet van Oeganda. Hij is zelf gids geweest in Murchison Falls park en heeft ons veel tips gegeven voor onze safari daar en voor een fietstochtje door Kampala.
5-3
Op woensdag zijn we met z’n zessen en gids Caleb in de privébus naar Nyero Rock gegaan. Daar hebben pygmeeën duizenden jaren geleden allemaal rotsschilderingen gemaakt. Best wel grappig om te zien, maar wat vooral mooi was, was het prachtige rotslandschap midden in de savanne. Daar hebben we ook onze eerste slang gezien, waar ik bijna op was gaan staan. Geen idee wat voor soort, maar de gids zei dat ie giftig was en daarom zijn we er verder maar met een grote boog omheen gelopen. Daarna zijn we met een noodvaart (Caleb weet wel wat doorrijden is, en kan op de slechtste wegen nog steeds behoorlijk de vaart erin houden) richting Soroti gegaan, een iets grotere stad in ten noorden van Kumi. Een erg leuk stadje om doorheen te lopen, veel grappige winkeltjes en weinig hoge lelijke gebouwen. In het hotel hebben Foppie en ik nog een tijd geprobeerd wat mee te krijgen van de wedstrijd Nederland – Frankrijk, maar deze werd niet uitgezonden op een van de 500 kanalen die ze daar hadden.
6-3
Vandaag kon ik eindelijk echt lekker meedraaien op de OPD. Kate was er niet dus ik heb samen met de verpleegkundige heel veel patiënten gezien. 3 mensen opgenomen met ondervoeding en veel mensen redelijk goed kunnen behandelen. Ik moet nog wel veel leren van de behandelingen hier en wennen aan het werktempo, maar gelukkig hielp de verpleegkundige mij behoorlijk goed en leer ik veel van hem. Hij weet van tropische ziekten echt veel meer dan ik, vandaag werd ik een paar keer door hem overhoord over tyfus, brucellose en andere infectie ziekten en mij werd verteld dat ik nog maar even de boeken in moest. Maar van de meer Westerse ziekten weet ik duidelijk meer; zo kwam een meisje met duidelijk paniekaanvallen bij mij waar de verpleegkundige de diagnose epilepsie op plakte en daar anti-depressiva voor wilde geven. Toen kon ik hem vertellen dat hij zich daar maar even in moest verdiepen. Verder kwam er nog een man langs met letterlijk alle tekenen van diabetes die je maar kan bedenken. Het was een rustig dagje op OPD en ik kon lekker vroeg naar huis om in het zonnetje even deze, weer net iets te lange blog typen. Nu de wifi zo nu en dan werkt hoop ik wat vaker een kortere blog te kunnen plaatsen, maar iets beloven kan ik hier in Kumi niet!
Vanochtend konden we een beetje uitslapen en lekker met een auto van het ziekenhuis richting Mbale. 10 minuten voordat we Mbale inreden zijn we overgestapt op een bustaxi richting Sipi, nog geen kwartier later werden we langs de weg gezet door de verkeerspolitie. De bestuurder had iets van wegenbelasting niet betaald dus mocht niet verder rijden. Gelukkig kwam er vrij snel weer een nieuwe taxi langs en waren we rond 1 uur in Sipi. Aangekomen in de Crow’s Nest Inn was uiteraard iets mis gegaan met onze reservering en moesten we een tijdje wachten tot de boel vrij was. Geen probleem want we hebben de heerlijke broodjes van Melissa (Australisch bakker bij KumiHospital) opgegeten, dit ga ik vaker halen want soms is het voedsel in het ziekenhuis niet te kanen! De service in het hotel bleek het hele weekend vrij slecht en het personeel was allerminst vrolijk, het eten was wel prima en het uitzicht over de Sipi Falls des te beter. Na even in het dorpje gelopen te hebben, waar niet zoveel te doen was, ontmoette wij Ken, een arts uit Kampala die Kate goed kent. Ken is een hele vrolijke nerd eigenlijk, net klaar met zijn opleiding tot internist, heel slim en een belachelijke workaholic, dit in tegenstelling tot de artsen die wij tot nu toe zijn tegengekomen. Hij werkt officieel 4 dagen in de week voor 8 uur per dag, maar praktisch 7 dagen in de week 16 uur per dag!!! Op MountElgon waar Sipi ligt verbouwt men Arabica koffiebonen, vrijdag middag hebben we een tocht door de velden gedaan en mochten we zelf de koffie maken. Dat was nog een heel karwei, maar de koffie smaakte heel erg lekker! In het hotel hebben we ook Ken geprobeerd toepen uit te leggen, Kate pikte dit snel op, maar op een of andere manier snapte Ken daar helemaal niets van. Hij vond het voornamelijk interessant hoe we zoveel spelletjes kenden en wat er allemaal op de kaarten stond (vragen over de olympische spelen). ’s Avonds waaide het behoorlijk op de berg en koelde het ook goed af. Ik had mijn oordoppen in en de koelte was voor mij een aangename verandering, heerlijk geslapen!
29-2
Op zaterdag gingen we een tocht lopen langs de drie watervallen van Sipi. We begonnen vroeg, fris en fruitig, maar na een half uur, vrij steil naar beneden te hebben gelopen stond het zweet mij al behoorlijk op het voorhoofd. Om helemaal af te dalen naar de eerste waterval moesten we een gammele, hele steile ladder af en waren we blij dat we dit toch niet op onze gympen hadden gedaan. De waterval was erg mooi, maar omdat het al maanden gortdroog is daar was het geen indrukwekkende. Vanaf deze waterval vervolgden wij onze toch naar de twee die daarboven liggen en ondanks dat het nog ochtend was, was het al behoorlijk warm. Voordat we over de eerste heen liepen kwamen we nog langs een grappige bar onder een grot. Iets waar ik niet graag heen zou gaan aangezien je dan beschonken die barre tocht weer terug moet (om nog maar niet te spreken van de vleermuizen met al hun nare ziektes). We hebben de afgelopen paar weken nauwelijks iets actiefs gedaan dus het was wel heel lekker om weer eens wat te doen, al moet ik zeggen dat mijn conditie duidelijk was afgenomen. De klim naar de andere watervallen was minder zwaar, maar niet minder mooi: telkens kwam je weer in een ander landschap terecht, grote weidevelden, bananenplantages, ruige rotspartijen en dichte bebossing. En overal, zelfs op de meest afgelegen plekken, waren huisjes te vinden en leefden complete families. Op de terugweg zijn we nog langs een klein dorpje geweest om het lokale maisbier te proberen. We mochten met z’n allen rond een grote emmer met drab gaan zitten waar kokend water bij werd gedaan en wij vervolgens met rietjes van een meter het spul eruit mochten zuigen. En goor dat het was, ik was de enige die zijn gezicht in de plooi kon houden en behalve Ken, die het wel lekker vond, hebben we allemaal snel het rietje weggelegd. Die avond hebben we Ken nog aan het werk gezet om in een souvenirwinkel voor ons keihard te onderhandelen en hebben we een paar mooie dealtjes gesloten. Na een prachtige zonsondergang bovenaan de heuvel waar we kilometers ver konden kijken zijn we lekker vroeg het nestje ingedoken.
1-3
Op zondag hadden we een taxi geregeld die ons naar de splitsing richting Kumi zou brengen. Er kwam een vrij oude auto voorrijden en wij vroegen ons hardop af of we daar met z’n vijven wel in zouden passen. Makkelijk was het antwoord! Sterker nog: er ging nog iemand mee, dus we zaten met 4 op een natte (ze vertelden dat ze hem net hadden gewassen, maar ik betwijfel dat) achterbank en met 3 voorin. Ook nu werden we staande gehouden door de verkeerspolitie, we begrepen niet helemaal waarom, maar plots gooide onze bestuurder geld op de grond om vervolgens weer in te stappen en weg te rijden. De politie omkopen is uiteraard strafbaar, daarom gooit men het geld op de grond voor de agent zodat deze het geld ‘eerlijk’ kan vinden. Op de splitsing tussen Kumi en Mbale zouden wij een taxibus pakken naar Kumi en Ken doorrijden naar Mbale. Ken geloofde echter niet dat dit snel zou gebeuren en heeft (slechts een kwartier) gewacht tot er voor ons een taxi kwam waar we in konden. Vrij snel waren we weer in Kumi en hebben we ingecheckt in Kumi Hotel. Vervolgens gingen we op de boda naar het guesthouse om daar onze backpacks te halen. Het hotel is een stuk luxer en netter dan het guesthouse, maar ook een stuk minder gezellig. Er is wel een televisie op de kamer, warme douche en (zo nu en dan) wifi. Het is er erg warm, maar de bedden zijn er beter dus ik hoop dat ik hier toch goed slaap.
2-3
Op maandag ben ik begonnen op de OPD, Out-Patiënts Department, een soort huisartsenpost/EHBO. Kate zit daar ook en daar ben ik erg blij mee want ze is een uitstekende arts en kan goed uitleggen. Op deze afdeling komt echt van alles langs: snijwonden, malaria, ondervoeding, depressie, hernia, noem het maar op. Heel erg leuk om als aanstaande dokter rond te lopen en consulten te doen. Het is wel erg lastig om meteen volop mee te doen, want vaak heb je een tolk nodig en de behandelingen zijn heel erg anders. Veel van de testen of medicijnen die ik aandroeg waren te duur of hadden ze überhaupt niet. Ik kwam erachter dat iedereen met koorts een malariatest krijgt en voor het minst of geringste wordt ook hier antibiotica gegeven. Eigenlijk ben ik in de ochtend alleen maar bezig geweest met het opschrijven van standaard behandelingen en het leren van Ateso. In de middag heb ik een paar patiënten die goed Engels konden zelf gedaan. Om 3 uur gingen ik en Foppie terug naar het hotel om daar de ouders en zus van Merel te ontmoeten die een midweekje bij ons zouden blijven. Ze hadden al een week rondgereisd door Oeganda en lieten ons allemaal foto’s van safari’s, gorilla’s en luxe hotels zien. Heel jaloers, maar hierdoor heb ik nog meer zin in mijn eigen safari’s.
3-3
Op dinsdag heb ik voor het eerst met het patiëntengebed meegedaan. Ik moest vooraan gaan zitten op een bankje met Kate, de priester en Paul (een overenthousiaste fysiotherapeut die zelf zeer slecht loopt omdat hij in zijn jeugd cerebrale malaria heeft gehad). Het was erg leuk om te zien en er werd veel gezongen door de patiënten. De patiënten waren erg dankbaar dat ik er was en om het nog ongemakkelijker te maken moest ik mij weer voorstellen. Na het gebed ging ik nog met Kate naar de Hall of hope om precies op tijd te zijn voor een repetitie van de zusters voor een opvoering voor Internationale Vrouwendag. Hilarisch, ik kreeg weinig mee, maar het ging over een man die te lui was om een wc te maken waardoor zijn dochters in de tuin van de buren moesten poepen en ruzie kregen. De buren kregen toen flink ruzie en de vrouwen hebben (bijna echt) stevig gevochten, terwijl de man in het cafe zichzelf dronken zat te voeren. Gelukkig hebben alle vrouwen van het dorp dit gezamenlijk op weten te lossen en hebben ze de man ook weer op het goede pad gebracht. Moraal van het verhaal: vrouwen zijn sterk en mannen zijn klootzakken! Ook kon ik nog even genieten van Merel en Foppie die moesten repeteren voor hun nummer dat ze voor President Museveni moeten zingen, het klonk allemaal prachtig, maar ik ben erg benieuwd of ik het zaterdag niet in mijn broek doe van het lachen! De rest van de ochtend heb ik op de HIV kliniek gezeten. Hier heb ik alle HIV-positieve patiënten gecontroleerd hoe het ervoor stond en waar mogelijk onderzocht en behandeld voor problemen. Erg leuk om te doen, want het was vrij makkelijk op te pikken en je bent lekker bezig. ’s Middags ben ik weer naar de OPD gegaan, daar was eigenlijk niet zoveel te doen, totdat er een jongetje van 7 maanden werd binnengebracht door zijn buurvrouw. Zijn moeder had een psychose gehad en zorgde niet meer voor hem, hij was enorm uitgedroogd, ondervoed, had hoge koorts, was erg suf en ademde moeizaam. Kate had direct gezien dat het foute boel was, maar de verpleegkundige was van plan om eerst rustig de anamnese te doen. Toen Kate zei dat deze jongen direct een infuus nodig had stond de verpleegkundige eerst nog een beetje onhandig de jongen te onderzoeken totdat wij al een beetje pissig zeiden dat het echt nu moest gebeuren. Ongeveer 6 mensen hebben geprobeerd om er een infuus in te krijgen maar niets lukte, we begonnen een beetje bang te worden dat het jochie het niet zou overleven. Toen we de arts op de kinderafdeling belde om te vragen of ze een botinfuus kon aanleggen, kwamen we erachter dat we haar wakker belde en aan haar toon te horen was ze daar niet blij mee. Vrij ongeïnteresseerd vertelde ze dat de anesthesist dat moest doen en dat we zelf maar het telefoonnummer moesten achterhalen. Door de machteloosheid en de onverschilligheid van de arts begon ik behoorlijk kwaad te worden, er lag hier per slot van rekening iemand dood te gaan! Gelukkig lukte het vlak daarna een zuster om het infuus erin te krijgen en konden we alle middelen geven die we wilden, maar het was nog even een paar uur afwachten of het op tijd was. De rest van de middag was er niet veel meer te doen en ben ik nog een paar keer wezen kijken bij de kleine die er gelukkig steeds beter begon uit te zien. Na het ‘werk’ waren Foppie en ik uitgenodigd om even het lokale bier te proeven. Ook dit was een (iets minder) gore dikke drab in een grote emmer. Daar zaten we dan met allemaal oude mannen door een lang rietje te lurken. Het bleek zelfs een ware drinkclub te zijn, waar ’s avonds de dag wordt besproken, en de enige voorwaarde om erbij te horen is dat je heel vaak komt. ’s Avonds hebben we lekker gegeten met de familie van Merel en hun gids Caleb die verschrikkelijk veel weet van Oeganda. Hij is zelf gids geweest in Murchison Falls park en heeft ons veel tips gegeven voor onze safari daar en voor een fietstochtje door Kampala.
5-3
Op woensdag zijn we met z’n zessen en gids Caleb in de privébus naar Nyero Rock gegaan. Daar hebben pygmeeën duizenden jaren geleden allemaal rotsschilderingen gemaakt. Best wel grappig om te zien, maar wat vooral mooi was, was het prachtige rotslandschap midden in de savanne. Daar hebben we ook onze eerste slang gezien, waar ik bijna op was gaan staan. Geen idee wat voor soort, maar de gids zei dat ie giftig was en daarom zijn we er verder maar met een grote boog omheen gelopen. Daarna zijn we met een noodvaart (Caleb weet wel wat doorrijden is, en kan op de slechtste wegen nog steeds behoorlijk de vaart erin houden) richting Soroti gegaan, een iets grotere stad in ten noorden van Kumi. Een erg leuk stadje om doorheen te lopen, veel grappige winkeltjes en weinig hoge lelijke gebouwen. In het hotel hebben Foppie en ik nog een tijd geprobeerd wat mee te krijgen van de wedstrijd Nederland – Frankrijk, maar deze werd niet uitgezonden op een van de 500 kanalen die ze daar hadden.
6-3
Vandaag kon ik eindelijk echt lekker meedraaien op de OPD. Kate was er niet dus ik heb samen met de verpleegkundige heel veel patiënten gezien. 3 mensen opgenomen met ondervoeding en veel mensen redelijk goed kunnen behandelen. Ik moet nog wel veel leren van de behandelingen hier en wennen aan het werktempo, maar gelukkig hielp de verpleegkundige mij behoorlijk goed en leer ik veel van hem. Hij weet van tropische ziekten echt veel meer dan ik, vandaag werd ik een paar keer door hem overhoord over tyfus, brucellose en andere infectie ziekten en mij werd verteld dat ik nog maar even de boeken in moest. Maar van de meer Westerse ziekten weet ik duidelijk meer; zo kwam een meisje met duidelijk paniekaanvallen bij mij waar de verpleegkundige de diagnose epilepsie op plakte en daar anti-depressiva voor wilde geven. Toen kon ik hem vertellen dat hij zich daar maar even in moest verdiepen. Verder kwam er nog een man langs met letterlijk alle tekenen van diabetes die je maar kan bedenken. Het was een rustig dagje op OPD en ik kon lekker vroeg naar huis om in het zonnetje even deze, weer net iets te lange blog typen. Nu de wifi zo nu en dan werkt hoop ik wat vaker een kortere blog te kunnen plaatsen, maar iets beloven kan ik hier in Kumi niet!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
