Een mindere, maar zeker niet minder interessante w

12-3
Toen op dinsdagmiddag Foppie en Merel thuiskwamen van het ziekenhuis waren ze allebei een beetje gefrustreerd over het ziekenhuis. Op de OPD was er namelijk een vrouw binnengekomen die ook een overdosis pesticide had genomen, ze had er erg slecht uitgezien en had dringend zuurstof en adrenaline nodig gehad. De verpleegkundigen en anesthesie medewerkers van het ziekenhuis hadden echter veel te traag gehandeld waardoor het maar de vraag was of deze vrouw het zou overleven. Ze werd opgenomen op de Interne en ik was dus erg benieuwd wat ik op woensdag aan zou treffen. Tijdens de ochtendoverdracht werd verteld over iets veel gruwelijkers dat zich die nacht had plaatsgevonden. Een psychotische man had op vier mensen met een machete in staan hakken waarvan er een was overleden en de andere drie met zeer zware verwondingen naar KumiHospital waren gebracht. Een van de slachtoffers lag op de privé afdeling en daar hebben ik en Joel dus de visite gelopen. Van top tot teen was de vrouw bedekt met stukken verband waar het bloed hier en daar nog langs sijpelde. Ze had het ‘geluk’ dat ze haar vingers en tenen nog had (dit in tegenstelling tot een ander slachtoffer op de chirurgie), maar had nare snijwonden in haar gezicht opgelopen. Omdat ze stabiel genoeg was voor vervoer hebben we haar met de ambulance naar Mulago (het universitaire ziekenhuis in Kampala) gestuurd. Op de afdeling Interne lag de vrouw met pesticidevergiftiging er op het eerste gezicht iets beter bij, maar reageerde nergens op en lag zonder zuurstof en had geen adrenaline meer gekregen, omdat dit niet echt duidelijk was gezegd. Joel was gelukkig wel daadkrachtig en gaf direct adrenaline, ik ben naar het operatiecentrum gelopen om een zuurstofmasker te halen en daar knapte ze een beetje van op, maar nog steeds was het de vraag of ze dit zou overleven. De rest van de afdeling ging het allemaal wel een stukje beter en we konden veel patiënten naar huis sturen. De rest van de middag ben ik met Joel, Rebecca en Foppie in het operatie centrum geweest. De operaties liepen vandaag wel lekker door en rond een uur of 4 waren we klaar. Dat was mooi op tijd want net toen ik weer in het hotel was kwamen Kate en Ken eraan lopen. Ken kwam Kate nog even opzoeken voordat ze weer terug naar Engeland ging en sliep bij mij op de kamer. Het was leuk om hem weer eens te zien en hij zat uiteraard weer vol verhalen over Mulago. Kate en Ken hebben bij ons in het hotel gegeten en uiteraard hebben we de avond afgesloten met een potje toep, waar Ken nog steeds niet veel van begreep maar daardoor juist extra gevaarlijk was. Ook heeft het voor het eerst sinds 3 weken weer geregend, en niet een klein beetje ook! Volgens Ken is het regenseizoen eindelijk echt begonnen, maar wat mij betreft mag dat nog wel even wachten.
13-3
Door de regen of door de warmte had ik vannacht slecht geslapen en voelde ik mij dus niet zo fit.
Donderdag was ook de laatste dag van Kate in het ziekenhuis en na het ochtendgebed kwam fysio Paul binnen met een waar patiëntenkoor die bijna een half uur voor haar hebben gezongen en gespeeched, wat een afscheid! Vandaag zouden we voor het eerst sinds tijden weer op outreach gaan. Naar Atutur, een ziekenhuis dat door de overheid wordt gerund, waar we een soort controle gingen doen of alles wel goed verloopt. We hadden weer heerlijke broodjes besteld bij de Australische bakker die Merel en ik bij het guesthouse hebben opgehaald. Daar ontdekten we dat bijna iedereen van het guesthouse mee zou gaan naar Atutur, volle bak dachten we dus! Ook Ken leek het een leuk idee om met ons mee te gaan naar Atutur, dus lekker opgepropt zat iedereen achterin het busje. Daar hoorden we dat we ook naar een school zouden gaan om daar voorlichting te geven. Toen echter het hoofd van onze outreach niet in het busje bleek te zitten en de rest niets wist van Atuturbegon er echter bij ons iets te dagen… we zaten in het verkeerde busje!! Gelukkig kwamen we er net op tijd achter en konden we in Kumi nog worden afgezet. Hier moesten we een uur wachten op onze eigen bus. De mensen van KumiHospital waren niet al te positief over Atutur toen ik ze vertelde dat we daarheen gingen, maar wij zagen een veel netter en beter georganiseerd ziekenhuis dan Kumi. De OPD was ruim en georganiseerd, het laboratorium was brandschoon en de afdelingen waren heel open en licht. Wat ons betreft kon Kumi wel een bezoek van Atutur gebruiken. Terug in Kumi hebben we Ken nog een rondleiding gegeven door het ziekenhuis, omdat Kate zich niet lekker meer voelde. Ook ik voelde mij wat slechter worden na het broodje en ben ’s middags op bed gaan liggen. Vlak voordat we naar het afscheidsdiner van Kate zouden gaan kwam ook mijn lunch weer (beide kanten op) naar buiten. Uiteindelijk ben ik nog wel naar het guesthouse gegaan, maar het heerlijke diner moest ik helaas overslaan. Het was wel erg gezellig want veel werknemers van het ziekenhuis kwamen ook nog even langs om dag te zeggen. Weer in de stromende regen, maar gelukkig met Ken zijn auto zijn we weer terug gegaan naar het hotel.
14-3
De hele nacht hebben mijn darmen lopen rommelen, en ik heb nauwelijks een oog dicht gedaan, simpelweg omdat ik dat niet durfde. We zouden eerst Kate nog gedag zeggen en daarna naar het ziekenhuis gaan, maar mij leek dat geen goed idee. Toen ik beneden kwam, zaten Merel en Foppie ook niet fris aan de ontbijttafel en vertelden mij dat ze hetzelfde probleem hadden! Geen stagedag voor ons dus vandaag. Ken heeft Kate opgehaald en vervolgens naar Kampala gebracht. Voor ons was het vrijdag verder de perfecte baaldag. Want we voelden ons niet opperbest en het heeft de hele dag staan plenzen, het regenseizoen lijkt begonnen. De rest van de dag zijn we een beetje bezig geweest met voorzichtig wat eten, filmpje kijken, lezen en op de wc zitten. Een gezellig stel waren we met z’n drieën! Gelukkig ging het naarmate de dag vorderde beter met ons. We zouden dit weekend weer naar het zwembad in Mbale gaan, maar gezien het weer en onze darmen hebben we dat verder maar gecanceld.
15-3
Zaterdag waren we eigenlijk alle drie weer een stuk beter en ook het weer was prachtig. De weersvoorspellingen waren zeer slecht, maar het bleek een prachtige, bloedhete dag te zijn. Eigenlijk hebben we ook vandaag niet zoveel gedaan. Wel hebben we een aantal dingen geregeld voor onze belachelijk chille reis die nu hard dichterbij komt!
16-3
Ook op zondag begon de dag met prachtig weer. We zijn naar een soort gezondheidscentrum geweest in Kumi zelf en hebben daar een rondleiding gekregen. Ook dit centrum wordt gerund door de overheid en ook dit centrum zag er netter uit dan ons eigen ziekenhuis. Ik begin mij af te vragen waar al dat geld dat de patiënten bij ons betalen nou eigenlijk heen gaat. We hebben sinds we in Kumi Hotel zitten twee vaste boda-chauffeurs die ons van en naar het ziekenhuis brengen. Een van hen, Sam, woont dichtbij het ziekenhuis en had ons uitgenodigd om te komen kijken en lunchen bij hem thuis. Toen we werden opgehaald begon het jammer genoeg net te regenen, maar omdat Sam zei dat het maar een klein buitje zou zijn, zijn we als echte toeristen met poncho aan op de boda gestapt. We waren nog geen minuut weg of er kwam me toch een plensbui over ons heen, blij met onze belachelijke poncho’s! Iedere familie in Kumi woont in een eigen dorpje, zo ook Sam. Hij heeft geen ouders meer maar woont met 8 broers en zussen bij elkaar en veel van hen hebben kinderen, Sam heeft er zelf 6. Eerst kregen we een korte rondleiding door het dorp, Sam houd ook nog kippen, want van het geld dat hij verdient met zijn boda-ritjes kun je absoluut niet rondkomen. In zijn eigen, stenen huisje hebben we geluncht. In een kamer van ongeveer 9m2 stonden een tafel, een bank , twee stoelen, een bed en een enorme vrieskist, welke uiteraard op stroom werkt dat daar niet is. Daarom haalt Sam iedere 3 dagen een nieuwe zak ijsklontjes in de stad, maar zo kon hij ons wel een heerlijk koud biertje serveren. Omdat het zondag was en iedereen netjes naar de kerk was geweest, zat de hele familie bij elkaar spelletjes te spelen en Ajun (dat gore lokale bier) te drinken. De spelletjes zagen er erg interessant uit, maar iedereen was te fanatiek bezig waardoor het veel te snel ging en niemand had tijd om het ons uit te leggen. Sam wilde niets hebben voor de heerlijke lunch die hij ons had voorgeschoteld, dus hebben we voordat we weg gingen maar een aantal dingen uit zijn winkeltje gekocht ter compensatie. Weer terug in het hotel deed het wifi het weer en hebben we dus weer even lekker kunnen appen, facebooken en skypen. Toen ik aan het skypen was met mijn ouders kwamen twee stafleden van het hotel langs en die hadden nog nooit zoiets gezien. Ze konden het niet geloven dat ze videocontact hadden met mensen die duizenden kilometers ver weg waren, erg grappig!