Alweer een maand op reis!
Blijf op de hoogte en volg Mick
11 Maart 2014 | Oeganda, Kumi
7-3
Op vrijdag was het gelukkig wel weer een lekkere drukke dag op de OPD. Ik heb heel veel verschillende ziektebeelden langs zien komen, veel koorts, maag-darmproblemen en andere dingen die in Nederland ook wel voorkomen. Maar uiteraard ook weer een aantal speciale gevallen. Een meisje met al een jaar een ontstoken sleutelbeen waarbij een stuk was afgebroken en nu al pussend door de huid heen stak. Geen fijn gezicht, maar het meisje had er helemaal geen last van zei ze, toch hebben we haar maar laten opnemen om de boel schoon te krijgen. Een vrouw die na ruzie met haar man in een zelfmoord poging pesticide had ingenomen, die hebben we ook maar even opgenomen. En ook een vrouw die was aangereden door een boda-boda (brommer) waarbij haar knie misschien gebroken was. Ze wilde echter geen röntgenfoto vanwege de straling en met geen mogelijkheid konden wij haar overtuigen dat het veel schadelijker was om met een (eventueel) gebroken knie rond te lopen. Het enige wat wij voor haar hebben kunnen doen is met paracetamol naar huis sturen. Ook komt het vaak voor dat kinderen injecties tegen malaria krijgen in de bil en door een soort ontsteking daarvan een streng ontstaat waardoor ze hun heup niet kunnen buigen en dus niet normaal kunnen zitten. Met een simpele operatie kan dit verholpen worden, maar het is toch vreemd dat het in deze regio zoveel voorkomt en verder nauwelijks. OPD is een erg leuke en gevarieerde plek en wat mij betreft laat ik het niet bij deze ene week.
8-3
Vandaag was het internationale vrouwendag met de nationale viering in Kumi. Dat was duidelijk te merken ook, want in het hotel verbleven allerlei belangrijke mensen van het leger, politie en ministerie. Alles was dus ook tip top in orde toen we vanochtend aan de ontbijttafel zaten en het personeel werkte drie keer zo hard als normaal. We hadden er nog over getwijfeld om naar de viering te gaan in verband met de veiligheid, maar ook omdat Oeganda de afgelopen tijd niet bepaald positief in het nieuws is geweest als het gaat om homo-rechten. We hadden ons echter al een tijd geleden opgegeven en een persoonlijke uitnodiging gekregen, bovendien wilden we graag met onze ‘collega’s’ van KumiHospital het feest vieren. Op de uitnodiging stond dat we er acht uur moesten zijn, maar omdat het per slot van rekening weekend was zijn we rond half 11 (in onze Afrikaanse outfits) die kant op gesjokt. In Kumi was het een drukte van belang, een lange stoet mensen en auto’s ging de kant van het feestterrein op. Daar aangekomen werden we verdeeld in rijen van mannen en vrouwen om gefouilleerd te worden. Ik had een flesje water en mijn iphone mee en door iemand van het ziekenhuis werd verteld dat ik die waarschijnlijk in mocht leveren. Ik moest een slok water uit mijn flesje nemen om aan te tonen dat er geen gif in zat en met de boodschap dat het een hele stomme actie zou zijn om foto’s te maken mocht ik ook mijn iphone meenemen. Foppie en Merel werden direct naar de zusters gestuurd, zij moesten immers paraderen en zingen. Het terrein was een enorm grasveld waar iedereen die moest optreden/paraderen (militairen, politie, schoolkinderen, veel verschillende groepen vrouwen en dus ook KumiHospital) in het midden in de volle zon stond. Aan een kant was een podium met daarachter alle belangrijke mensen van Oeganda, aan de zijkanten stond het bomvol met mensen die een zitplaats hadden kunnen bemachtigen in de schaduw en daar weer achter stond ik in de volle zon opgepropt tussen alle locals. Op het podium voorin waren wat grappige optredens van vrouwen uit allerlei streken van het land. Veel vrolijke liedjes, vaak in hun eigen taal. Er werden wat speeches gehouden, waarbij het mij erg opviel dat deze meer gericht waren naar de NRM (partij van president Museveni) dan dat ze over vrouwen gingen. Toen kwam dan het moment supreme! De president arriveerde, een ware golf van verwachting en spanning ging er over het veld heen en een gejoel van jewelste toen hij uit de auto stapte. Ik kon mij er niet zoveel bij voorstellen, maar iedereen leek enorm blij dat hij naar Kumi was gekomen. Na een paar speeches die Museveni ook ophemelden ging de president de parade inspecteren. Hierbij stapte hij niet ver van mij vandaan op een auto en iedereen voor mij barste in een gejoel en applaus los toen hij langsliep. Iedere keer als hij weer richting mijn kant zigzagde steeg er weer een oorverdovend gejoel op: hier was even niets te merken dat Museveni ook in eigen land minder populair aan het worden is. Na twee uur in de brandende zon te hebben gestaan en letterlijk twee mensen in de zon van hun stokje hebben zien gaan vond ik het wel even welletjes. Ik twijfelde zeer of Merel en Foppie dit ook zo lang hadden volgehouden midden op het veld en toen ik ze ging zoeken vertelde iemand van het ziekenhuis mij dat ze inderdaad al naar huis waren gegaan. Terug in het hotel hebben wel lekker in de schaduw, met een colaatje de rest van de dag bekeken. De parade was wel leuk om te zien, maar vervolgens waren er medaille uitreikingen en ellenlange speeches. Vooral Museveni hoorde zichzelf graag want zijn speech duurde meer dan een uur! Met zoveel gepraat was er geen tijd meer voor optredens daarna en dus is de groep van KumiHospital niet eens meer aan de beurt geweest! We vonden het echt belachelijk dat de vrouwen zo lang daarmee bezig waren geweest en vervolgens 7 uur in de brandende zon hebben gestaan voor niets. Merel en Foppie waren uiteraard wel blij dat ze op tijd weg zijn gegaan. Dat was dan International Women’s Day 2014 in Kumi; erg leuk om een keer mee te maken, maar een viering zou ik het niet noemen.
9-3
Zondag was voor het eerst weer eens een echte zondag: uitgeslapen, boekje gelezen, beetje door Kumi gewandeld en verder geen klap uitgevoerd. Heerlijk!
10-3
Maandag ben ik op de afdeling Interne begonnen. Maar voordat deze begon hebben wij eerst Patrick en zijn vader vaarwel gezegd. Het gaat al stukken beter met Patrick, hij is er echter nog lang niet bovenop, maar zijn vader moet zelf naar huis want hoe hard het ook klinkt, het leven gaat door en er is niemand voor hen die thuis voor hun land zorgt. Met een goed gevoel, maar zeker niet zonder twijfels of het wel goed zou komen hebben we dus afscheid genomen. De afdeling Interne lijkt nog op het Lepra centrum dat KumiHospital vroeger was en bestaat dus uit 6 kleine huisjes waar 8 patiënten (opgepropt) kunnen verblijven. Met Joel, een junior arts en iemand waarmee je goed kunt ouwehoeren, heb ik de visite gedaan. Eerst gingen we langs de privé afdeling waar je voor 4 euro (in plaats van 1 euro) per nacht je eigen kamer hebt. Hier lagen niet zulke ‘interessante’ gevallen. Op de rest van de afdeling heb ik wel mijn ogen uitgekeken. Iemand met HIV en tuberculose die ontslagen werd om geld te kunnen verdienen voor zijn vervolgbehandeling. Een man met een huidaandoening die zijn medicatie niet innam omdat hij ‘behekst’ was. En een vrij heftig verhaal van een 27-jarige vrouw met borstkanker en uitzaaiingen in de longen en de lever. De vrouw zag er eerder uit als 60 en toen 3 liter buikvocht met een simpele infuusnaald was afgetapt kon ik een lever voelen dat meer weg had van een knollenveld. Kanker zie je niet zoveel hier, maar zo’n ernstig geval heb ik ook in Nederland nog nooit gezien. Joel nam redelijk goed de tijd om al deze mensen rustig te zien en dingen aan mij en aan de patiënten uit te leggen. Na de visite was er alle tijd om mee te gaan naar het operatiecentrum, maar vielen een voor een de operaties uit. Omdat er te weinig personeel was of omdat een diabetische voet in plaats van ‘simpel’ schoonmaken ineens geamputeerd moest worden. Foppie mocht met Rebecca een arm dicht hechten van een man die was aangevallen met een kapmes. Ik had al gemerkt dat Oegandezen een veel taaiere huid hebben dan Nederlanders, maar toen Foppie wilde hechten sloeg dat echt alles; toen ze de naald door de huid wilde steken brak deze gewoon in tweeën! Uiteindelijk is het wel gelukt om de boel dicht te krijgen, maar het duurde langer dan verwacht. Die avond was de rust weer helemaal wedergekeerd in ons hotel, we zaten zelfs met z’n drietjes te dineren in een toch al niet zo gezellig restaurant.
11-3
Vanochtend ben ik weer naar het patiënten gebed gegaan wat altijd erg leuk is want Paul doet dit vol enthousiasme en er word vrolijk gezongen. Hierna heb ik maarliefst 3 uur moeten wachten op Joel omdat hij ‘even’ iets zelf moest doen. Geen probleem want ik had mooi de tijd om even wat in te lezen over de patiënten zodat ik vandaag wat meer had in te brengen tijdens de visite dan gisteren. Daarnaast heb ik rustig zitten praten met de verpleging over de verschillen tussen Nederland en Oeganda. Ik heb vooral mogen uitleggen waarom we zo laat pas kinderen krijgen, waarom maar weinig mensen naar de kerk gaan en waarom wij zoveel groente eten. Ook heb ik het met hen over de anti-homo wet gehad en waar ik anders altijd op onbegrip en zelfs irritatie stuit wanneer ik vertel dat ik niets tegen homoseksuelen heb, waren de eerste twee mensen die vonden dat iedereen moet doen wat hij of zij wil, dat bied toch een beetje hoop. Ook al waren ze een beetje bang om het erover te hebben want zelfs zo’n gedachte kan er al voor zorgen dat je wordt opgepakt. Toen Joel eindelijk aan kwam zetten hebben we in een behoorlijk tempo de visite gedaan. Er waren vandaag geen nieuwe interessante gevallen, maar ik heb daardoor juist een groot deel van de visite over kunnen nemen van Joel. Hier waren was iedereen blij mee, want ik stak er wat van op, hij hoefde niet te schrijven en de verpleging kon eindelijk wel lezen wat er in de status stond. Om twee uur waren we klaar en omdat ik geen zin had in operaties en Merel op de OPD zat heb ik mijzelf maar de rest van de middag vrij gegeven.
Op vrijdag was het gelukkig wel weer een lekkere drukke dag op de OPD. Ik heb heel veel verschillende ziektebeelden langs zien komen, veel koorts, maag-darmproblemen en andere dingen die in Nederland ook wel voorkomen. Maar uiteraard ook weer een aantal speciale gevallen. Een meisje met al een jaar een ontstoken sleutelbeen waarbij een stuk was afgebroken en nu al pussend door de huid heen stak. Geen fijn gezicht, maar het meisje had er helemaal geen last van zei ze, toch hebben we haar maar laten opnemen om de boel schoon te krijgen. Een vrouw die na ruzie met haar man in een zelfmoord poging pesticide had ingenomen, die hebben we ook maar even opgenomen. En ook een vrouw die was aangereden door een boda-boda (brommer) waarbij haar knie misschien gebroken was. Ze wilde echter geen röntgenfoto vanwege de straling en met geen mogelijkheid konden wij haar overtuigen dat het veel schadelijker was om met een (eventueel) gebroken knie rond te lopen. Het enige wat wij voor haar hebben kunnen doen is met paracetamol naar huis sturen. Ook komt het vaak voor dat kinderen injecties tegen malaria krijgen in de bil en door een soort ontsteking daarvan een streng ontstaat waardoor ze hun heup niet kunnen buigen en dus niet normaal kunnen zitten. Met een simpele operatie kan dit verholpen worden, maar het is toch vreemd dat het in deze regio zoveel voorkomt en verder nauwelijks. OPD is een erg leuke en gevarieerde plek en wat mij betreft laat ik het niet bij deze ene week.
8-3
Vandaag was het internationale vrouwendag met de nationale viering in Kumi. Dat was duidelijk te merken ook, want in het hotel verbleven allerlei belangrijke mensen van het leger, politie en ministerie. Alles was dus ook tip top in orde toen we vanochtend aan de ontbijttafel zaten en het personeel werkte drie keer zo hard als normaal. We hadden er nog over getwijfeld om naar de viering te gaan in verband met de veiligheid, maar ook omdat Oeganda de afgelopen tijd niet bepaald positief in het nieuws is geweest als het gaat om homo-rechten. We hadden ons echter al een tijd geleden opgegeven en een persoonlijke uitnodiging gekregen, bovendien wilden we graag met onze ‘collega’s’ van KumiHospital het feest vieren. Op de uitnodiging stond dat we er acht uur moesten zijn, maar omdat het per slot van rekening weekend was zijn we rond half 11 (in onze Afrikaanse outfits) die kant op gesjokt. In Kumi was het een drukte van belang, een lange stoet mensen en auto’s ging de kant van het feestterrein op. Daar aangekomen werden we verdeeld in rijen van mannen en vrouwen om gefouilleerd te worden. Ik had een flesje water en mijn iphone mee en door iemand van het ziekenhuis werd verteld dat ik die waarschijnlijk in mocht leveren. Ik moest een slok water uit mijn flesje nemen om aan te tonen dat er geen gif in zat en met de boodschap dat het een hele stomme actie zou zijn om foto’s te maken mocht ik ook mijn iphone meenemen. Foppie en Merel werden direct naar de zusters gestuurd, zij moesten immers paraderen en zingen. Het terrein was een enorm grasveld waar iedereen die moest optreden/paraderen (militairen, politie, schoolkinderen, veel verschillende groepen vrouwen en dus ook KumiHospital) in het midden in de volle zon stond. Aan een kant was een podium met daarachter alle belangrijke mensen van Oeganda, aan de zijkanten stond het bomvol met mensen die een zitplaats hadden kunnen bemachtigen in de schaduw en daar weer achter stond ik in de volle zon opgepropt tussen alle locals. Op het podium voorin waren wat grappige optredens van vrouwen uit allerlei streken van het land. Veel vrolijke liedjes, vaak in hun eigen taal. Er werden wat speeches gehouden, waarbij het mij erg opviel dat deze meer gericht waren naar de NRM (partij van president Museveni) dan dat ze over vrouwen gingen. Toen kwam dan het moment supreme! De president arriveerde, een ware golf van verwachting en spanning ging er over het veld heen en een gejoel van jewelste toen hij uit de auto stapte. Ik kon mij er niet zoveel bij voorstellen, maar iedereen leek enorm blij dat hij naar Kumi was gekomen. Na een paar speeches die Museveni ook ophemelden ging de president de parade inspecteren. Hierbij stapte hij niet ver van mij vandaan op een auto en iedereen voor mij barste in een gejoel en applaus los toen hij langsliep. Iedere keer als hij weer richting mijn kant zigzagde steeg er weer een oorverdovend gejoel op: hier was even niets te merken dat Museveni ook in eigen land minder populair aan het worden is. Na twee uur in de brandende zon te hebben gestaan en letterlijk twee mensen in de zon van hun stokje hebben zien gaan vond ik het wel even welletjes. Ik twijfelde zeer of Merel en Foppie dit ook zo lang hadden volgehouden midden op het veld en toen ik ze ging zoeken vertelde iemand van het ziekenhuis mij dat ze inderdaad al naar huis waren gegaan. Terug in het hotel hebben wel lekker in de schaduw, met een colaatje de rest van de dag bekeken. De parade was wel leuk om te zien, maar vervolgens waren er medaille uitreikingen en ellenlange speeches. Vooral Museveni hoorde zichzelf graag want zijn speech duurde meer dan een uur! Met zoveel gepraat was er geen tijd meer voor optredens daarna en dus is de groep van KumiHospital niet eens meer aan de beurt geweest! We vonden het echt belachelijk dat de vrouwen zo lang daarmee bezig waren geweest en vervolgens 7 uur in de brandende zon hebben gestaan voor niets. Merel en Foppie waren uiteraard wel blij dat ze op tijd weg zijn gegaan. Dat was dan International Women’s Day 2014 in Kumi; erg leuk om een keer mee te maken, maar een viering zou ik het niet noemen.
9-3
Zondag was voor het eerst weer eens een echte zondag: uitgeslapen, boekje gelezen, beetje door Kumi gewandeld en verder geen klap uitgevoerd. Heerlijk!
10-3
Maandag ben ik op de afdeling Interne begonnen. Maar voordat deze begon hebben wij eerst Patrick en zijn vader vaarwel gezegd. Het gaat al stukken beter met Patrick, hij is er echter nog lang niet bovenop, maar zijn vader moet zelf naar huis want hoe hard het ook klinkt, het leven gaat door en er is niemand voor hen die thuis voor hun land zorgt. Met een goed gevoel, maar zeker niet zonder twijfels of het wel goed zou komen hebben we dus afscheid genomen. De afdeling Interne lijkt nog op het Lepra centrum dat KumiHospital vroeger was en bestaat dus uit 6 kleine huisjes waar 8 patiënten (opgepropt) kunnen verblijven. Met Joel, een junior arts en iemand waarmee je goed kunt ouwehoeren, heb ik de visite gedaan. Eerst gingen we langs de privé afdeling waar je voor 4 euro (in plaats van 1 euro) per nacht je eigen kamer hebt. Hier lagen niet zulke ‘interessante’ gevallen. Op de rest van de afdeling heb ik wel mijn ogen uitgekeken. Iemand met HIV en tuberculose die ontslagen werd om geld te kunnen verdienen voor zijn vervolgbehandeling. Een man met een huidaandoening die zijn medicatie niet innam omdat hij ‘behekst’ was. En een vrij heftig verhaal van een 27-jarige vrouw met borstkanker en uitzaaiingen in de longen en de lever. De vrouw zag er eerder uit als 60 en toen 3 liter buikvocht met een simpele infuusnaald was afgetapt kon ik een lever voelen dat meer weg had van een knollenveld. Kanker zie je niet zoveel hier, maar zo’n ernstig geval heb ik ook in Nederland nog nooit gezien. Joel nam redelijk goed de tijd om al deze mensen rustig te zien en dingen aan mij en aan de patiënten uit te leggen. Na de visite was er alle tijd om mee te gaan naar het operatiecentrum, maar vielen een voor een de operaties uit. Omdat er te weinig personeel was of omdat een diabetische voet in plaats van ‘simpel’ schoonmaken ineens geamputeerd moest worden. Foppie mocht met Rebecca een arm dicht hechten van een man die was aangevallen met een kapmes. Ik had al gemerkt dat Oegandezen een veel taaiere huid hebben dan Nederlanders, maar toen Foppie wilde hechten sloeg dat echt alles; toen ze de naald door de huid wilde steken brak deze gewoon in tweeën! Uiteindelijk is het wel gelukt om de boel dicht te krijgen, maar het duurde langer dan verwacht. Die avond was de rust weer helemaal wedergekeerd in ons hotel, we zaten zelfs met z’n drietjes te dineren in een toch al niet zo gezellig restaurant.
11-3
Vanochtend ben ik weer naar het patiënten gebed gegaan wat altijd erg leuk is want Paul doet dit vol enthousiasme en er word vrolijk gezongen. Hierna heb ik maarliefst 3 uur moeten wachten op Joel omdat hij ‘even’ iets zelf moest doen. Geen probleem want ik had mooi de tijd om even wat in te lezen over de patiënten zodat ik vandaag wat meer had in te brengen tijdens de visite dan gisteren. Daarnaast heb ik rustig zitten praten met de verpleging over de verschillen tussen Nederland en Oeganda. Ik heb vooral mogen uitleggen waarom we zo laat pas kinderen krijgen, waarom maar weinig mensen naar de kerk gaan en waarom wij zoveel groente eten. Ook heb ik het met hen over de anti-homo wet gehad en waar ik anders altijd op onbegrip en zelfs irritatie stuit wanneer ik vertel dat ik niets tegen homoseksuelen heb, waren de eerste twee mensen die vonden dat iedereen moet doen wat hij of zij wil, dat bied toch een beetje hoop. Ook al waren ze een beetje bang om het erover te hebben want zelfs zo’n gedachte kan er al voor zorgen dat je wordt opgepakt. Toen Joel eindelijk aan kwam zetten hebben we in een behoorlijk tempo de visite gedaan. Er waren vandaag geen nieuwe interessante gevallen, maar ik heb daardoor juist een groot deel van de visite over kunnen nemen van Joel. Hier waren was iedereen blij mee, want ik stak er wat van op, hij hoefde niet te schrijven en de verpleging kon eindelijk wel lezen wat er in de status stond. Om twee uur waren we klaar en omdat ik geen zin had in operaties en Merel op de OPD zat heb ik mijzelf maar de rest van de middag vrij gegeven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
