Outreaches en OPD

24-3
Maandag zijn we met een grote groep op outreach geweest naar een basisschool drie kwartier rijden van Kumi. Charles en Julius van de HIV kliniek, Rose van de voedingsafdeling en hoofdzuster Rebecca gingen mee. Ik zat voorin op een stoel met Rebecca, een vrij stevige dame, dus echt gemakkelijk zat ik niet. Foppie en Merel zaten in het begin vrij ruim achterin, maar tot hun spijt moest er nog een matras gekocht worden die opgepropt bij hen kwam te liggen. Ook kwamen we langs het ouderlijk huis van Rebecca en werden direct uitgenodigd om daar na de outreach te komen lunchen. Toen we bij de basisschool aankwamen staarden ruim 200 kindjes ons aan en we werden verwelkomd met een paar liedjes, erg leuk! Als eerst werd door Julius verteld over de gevaren van tetanus (vooral voor zwangeren omdat dit ervoor kan zorgen dat de foetus in de baarmoeder sterft) en HIV. En vervolgens ging Rose verder over goede voeding. Alle meisjes die de ‘kans’ lopen om zwanger te worden (hier is dat al vanaf 10 jaar) werden gevaccineerd tegen tetanus. Ondanks dat iedereen bang was voor de naalden wilden veel kinderen zich laten vaccineren en Merel en ik hebben mooi mee kunnen helpen. Foppie hielp in het begin mee met HIV testen afnemen, maar later kwam ze ons ook meehelpen. We hadden een stapel stickers meegenomen die de kinderen kregen als ze een vaccinatie hadden gehaald en die waren zeer populair. Nadat de vaccinaties op waren, waren de stickers dit nog niet en hadden we alle drie een hele meute kinderen om ons heen die hun handjes uitstrekten omdat ze ook een sticker wilden. Wat ze ook erg interessant vonden was hun eigen foto terug zien op de digitale camera die we hadden meegenomen. Iedereen liep te dringen voor de lens om zichzelf terug te zien. Nadat we klaar waren op het schooltje moesten we nog even dieper de middle of nowhere in om het matras in te leveren en begon het prachtige weer een beetje om te slaan. Tegen de tijd dat we bij de vader van Rebecca waren voor de lunch stond het te gieten. Het dorpje had echter een paar behoorlijk grote stenen huisjes en ook hier werden we zeer hartelijk ontvangen met meer eten dan we op konden. Tegen de tijd dat we weer terug in het hotel waren we de regen weer opgehouden en was het een heerlijk temperatuurtje geworden.
25-3
Dinsdag zijn Foppie en Merel in het ziekenhuis gebleven en ben ik op voedingsoutreach geweest met Rose naar een dorpje vlakbij Lake Bisina. Na de vorige voedingsoutreach hebben mijn ouders en oom en tante namelijk geld gedoneerd zodat ik ondervoede kindjes kon laten opnemen. Toen we echter aankwamen zaten er maar acht moeders te wachten, de rest was nog op het land bezig na de stortbui van gisteren! Deze kindjes zagen er gelukkig allemaal goed uit, maar ik dacht wel dat ik het geld ergens anders aan uit moest geven en dat deze outreach niet al te lang zou duren. Toen Rose bezig was met de voorlichting kwamen er telkens meer en uiteindelijk stond het hele centrum tjokvol schreeuwende, spelende en huilende kinderen. Omdat we maar met z’n tween waren hielp een vader, David, ons mee met het opschrijven van de data terwijl ik de dikte van de armpje opmat en Rose de lengte, het gewicht moesten de ouders zelf doen. Eigenlijk was het al direct een enorme chaos en konden we de boel niet bij benen, bij de weegschaal kwam een orkaan van lawaai vandaan en David had een hele meute schreeuwende ouders voor zich. Ik kon het gelukkig vrij rustig aan doen wat zeker hielp want veel baby’s waren het er niet mee eens dat ik aan hun armpjes zat te plukken en het duurde vaak een tijdje voordat ze rustig genoeg waren. Uiteindelijk was het toch behoorlijk aanpoten, ik denk dat we wel 3 uur lang kinderen hebben gecontroleerd waarbij de teller op 163 bleef steken! Hierna ben ik met Rose de data langs gegaan om te controleren wie er ondervoed was. Op het eerste gezicht leek het alsof er 25 kinderen zwaar ondervoed waren, maar toen we deze nogmaals gingen wegen bleek dat dit zoals verwacht niet helemaal goed was gegaan. Bij 19 van de 25 kinderen was een veel te laag gewicht opgegeven, dit bleek echter wel dat 6 kinderen wel ondervoed waren. Ze zagen er gelukkig niet zo slecht uit als op de eerste outreach, maar waren duidelijk niet op normaal gewicht. Veel van de ouders hadden eigenlijk geen geld om hun kind te laten opnemen, dus ze waren erg blij wanneer ik ze vertelde dat als ze de volgende dag naar het ziekenhuis konden komen dat al hun kosten zouden worden betaald. Het voelde erg fijn om deze kinderen en ouders te kunnen helpen en ik hoopte dat ik ze woensdag zou zien in het ziekenhuis. Tegen het eind van de middag gingen we nog bij David lunchen. Het viel mij op dat hij twee vrouwen had en toen ik vroeg hoe normaal dat is hier vertelde hij dat hij een vrij rijke man was en dat hij genoeg koeien had gehad voor twee vrouwen, dus waarom niet? Hij vertelde mij dat het gewoonte is dat een man aan zijn toekomstige schoonvader koeien geeft (gemiddeld 10) voordat hij met diens dochter mag trouwen. Vrouwen worden dan ook als een soort bezit gezien en de vrouwen vinden dat prima. Toen ik vertelde dat in Nederland vrouwen en mannen gelijk waren en dat je ‘gewoon’ ging trouwen wanneer je wilde snapten ze daar helemaal niets van: dat kan toch niet werken? Iemand moet toch de baas zijn?
26-3
Woensdag hoopte ik dat de kindjes die ik had laten opnemen zouden arriveren in het ziekenhuis. Helaas was dit nog niet het geval, maar Rose had mij ervan verzekerd dat ze zouden komen en omdat ik donderdag weer op outreach zou zijn heb ik wat geld achter gelaten zodat ze in ieder geval al wat konden betalen. De rest van de dag heb ik weer op de OPD gezeten. Zoals in de rest van het ziekenhuis begon de dag ook hier rustig. Na een tijdje kwamen de eerste patienten binnen druppelen en liep het de rest van de dag lekker door. Ik heb veel patienten met Josephine gezien en voor de verandering waren we het vaak eens met elkaar over de diagnose en behandeling. Een jongetje van 9 had na een malaria injectie een verlamming opgelopen van zijn linker voet en ook van die strengen in zijn bilspier, fijn spul die injecties! Hij liep, of beter gezegd waggelde, hier echter al 3 jaar mee rond waardoor we helaas niets meer aan zijn voet konden doen, een erg zielig gezicht. Verder heb ik nog een man opgenomen met HIV, TB en waarschijnlijk hartfalen. Een ECG of echo van het hart is niet mogelijk in Kumi waardoor je behoorlijk beperkt wordt in wat je voor iemand kunt betekenen.
27-3
Donderdag zijn we voor de verandering weer naar een outreach geweest. Dit keer ging het om een gecombineerde oog en (voornamelijk) lichamelijke handicap outreach. In de buurt was er markt en dat was belangrijker dan dit, dus het was vrij rustig in het health center. Merel en Foppie hebben bij met name patienten met een handicap gezien en deze doorgestuurd naar de verschillende artsen die ze nodig hadden. Ik heb met een oogverpleegkundige allerlei mensen met oogklachten gezien. Veel oudere mensen met staar en glaucoom, die het geluk hebben dat volgende week de oogchirurgie wel doorgaat en dus daar terecht kunnen. En we hebben bij veel mensen een bril aangemeten, of ze deze ook gaan kopen is natuurlijk nog maar de vraag. Ik heb nooit zoveel met ogen gehad, maar het was wel leuk om mijn kennis op dit gebied weer iets te verbeteren. Alle dure apparatuur die de oogartsen in Nederland hebben, hadden ze hier natuurlijk niet, maar met een zaklamp, een letterkaart en een bril met sterkteglazen kom je een heel eind. Merel en Foppie hadden veel genetische aandoeningen gezien en een hoop zielige kindjes met misvormde ledematen, heel naar om te zien, maar ook hen kunnen we nauwelijks helpen. Ik hoop maar dat de kinderen van de voedingoutreach vandaag naar het ziekenhuis waren gekomen.
28-3
Vrijdag moesten we met de boda een eindje omrijden omdat de verkeerspolitie stond te controleren. Er is sinds deze week een nieuwe wet van kracht waarbij de chauffeur een boete van 30 euro krijgt wanneer hij meer dan een persoon achterop de boda heeft. Ter vergelijking: ons ritje naar het ziekenhuis kost 70 cent, dus daar wilde Sam wel voor omrijden. De hele dag heb ik weer op de OPD gezeten en het liep lekker door met genoeg leuke casussen. Naast de inmiddels standaard malaria en salmonella gevallen waren er ook veel westerse ziekten. Ik had genoeg tijd om even langs de voedingsafdeling te gaan en tot mijn grote vreugd zag ik dat alle 6 de kinderen inderdaad waren opgenomen. Ik hoorde dat ze allemaal vooruit gingen! Het was leuk om te zien dat het geld van mijn ouders en oom en tante goed terecht kwam. De ouders waren zeer dankbaar en de kindjes waren opvallend vrolijk! Op de OPD had ik inmiddels ook twee patienten geholpen die duidelijk ondezoek en later medicijnen nodig hadden. Ze hadden hier echter geen geld voor dus heb ik hiervoor betaald. Ook hier waren ze erg blij mee, maar later kwam een van de twee nog bij mij om te vragen of ik ook at geld kon geven voor het eten. Dit voelde een beetje dubbel want op die manier krijg je het gevoel wals sommigen misbruik van je maken en gaat het ‘dankbare’ er een beetje vanaf. Maar aan de andere kant snap ik hen ook wel dat ze het proberen en werk ik het zelf in de hand, bovendien was deze vrouw echt heel arm dus kon ik niet weigeren. Om half 4 waren alle patienten geholpen en zat mijn laatste volle week erop hier in Kumi Hospital.