De laatste dagen Kumi!

29-3
Zaterdag hebben we alle werknemers als bedankje een leuk cadeautje gegeven. Merel en Foppie hadden armbandjes uit Nederland meegenomen waar alle dames erg blij mee waren. We waren uitgenodigd om nog bij Paul (de maatschappelijk werker/fysio/ziekenhuis omroeper/’patiëntenpriester’ en nog veel meer) in zijn huisje om kennis te maken met zijn gezin. Toen we bij het guesthouse van het ziekenhuis aankwamen om dag tegen Ann en Grace te zeggen en onze laatste was op kwamen halen, kwamen we Tom tegen, een Engelse jongen die net was afgestuurd als arts en met twee vrienden 4 weken in Kumi Hospital komt werken. Om hem een beetje wegwijs te maken in Kumi hebben we hem meegenomen naar Paul. Bij zijn huisje stormde er 7 kinderen op ons af om ons te omhelzen en welkom te heten, wat een hartelijkheid! Paul is een van de meest inspirerende mensen die ik ooit heb gezien want ondanks zijn handicap (cerebrale malaria in zijn jeugd waardoor hij zeer slecht loopt) heeft hij veel bereikt. Afgestudeerd aan de universiteit, een van de belangrijkste mannen van het ziekenhuis, hij heeft een prachtige vrouw en drie hele slimme kinderen waar hij allemaal apetrots op is. Omdat het weekend was, waren alle kinderen vrij en zaten ze barstensvol energie, toen we ze ballonnen en bellenblaas gaven ging er buiten een storm van lawaai op en binnen de kortste keren was de helft kapot. Een klein meisje vond het maar raar al die blanke mensen in het huis, heel geboeid zat ze constant over Tom zijn harige armen te wrijven. Ook dit was weer een mooi voorbeeld van hoe ongelofelijk gastvrij de mensen hier zijn!
30-3
Mijn militaire korte kapsel was alweer behoorlijk gegroeid en hier en daar sprieterig geworden dus zondag vond ik het tijd om de Oegandese kapper eens uit te proberen. Ik had geluk want voor de verandering deed de stroom het. Voor de kapper was het ook weer even wennen, hij had wel eerder Mzungu’s als klant gehad, maar dat was alweer een tijd geleden. Het standaard kapsel hier is kaal dus toen ik zei dat er maar een beetje af moest en dat ik het alleen even wat netter wilde hebben moest hij even nadenken, maar uiteindelijk waren we beiden best tevreden over het resultaat. ’s Middags hadden we met een aantal vrienden van het ziekenhuis en boda-rijders afgesproken bij een kroegje om nog een afscheidsborreltje te drinken. Het duurde even, maar uiteindelijk zaten we daar met een mannetje of 12 en werd het echt een hele gezellige middag. Ook Tom kwam langs en heeft zo mooi iedereen leren kennen. We hebben nog geprobeerd om Ambrose over te halen mee te gaan op safari, maar het was hem iets te duur en bovendien was hij onmisbaar op de OPD. Een hele relaxte middag, maar het echte afscheid zou nog komen op dinsdag.
31-3
Maandag hebben Merel en ik eerst de drie Engelse jongens rondgeleid over het ziekenhuis terrein. Toen voel het mij pas op hoe lang wij hier al waren en hoe erg we gewend geraakt waren aan de dingen om ons heen. Terwijl wij overal redelijk snel langs liepen alsof het de normaalste zaak van de wereld was, liepen zij constant met open mond rond. Ik heb weer een groot gedeelte van de dag op de OPD gezeten en het was ongelofelijk druk. In de twee uur dat we de jongens hadden rondgeleid had Ambrose al 65 patiënten gezien en uiteindelijk gingen we over de 100 heen! Ook weer veel interessante casussen: een jongetje van 3 met een infectie van zijn hand welke deze van binnenuit op aan het eten was. Iemand die tijdens houtkappen vol in zijn pols had gehakt en wonder boven wonder alleen een vleeswond had. Omdat het zo rustig was kwam Ashley, een van de Engelse jongens, naar de OPD om mee te kijken. Na hem kort was Ateso en tropische ziekten te hebben geleerd zag hij het wel zitten om het van mij over te nemen en is hij met Ambrose verder gegaan. Ik ben vervolgens nog even naar de voedingsafdeling gegaan om te checken hoe het met de kindjes ging. Inmiddels waren er alweer twee ontslagen uit het ziekenhuis en met drie ging het ook behoorlijk goed, een meisje van 6 had een longontsteking gekregen dus die moest helaas nog langer blijven. Maar ook dat begon weer op te knappen. Die avond hebben we de drie jongens ook nog rondgeleid door Kumi, iets waar wij Kate bijna twee maanden geleden erg dankbaar voor waren, dus vonden wij het wel handig om al onze kennis over goede restaurants, boda-rijders enzovoorts over te dragen.
1-4
Dinsdag was het dan zover, het laatste ritje op de boda naar het ziekenhuis, het laatste ochtendgebed, de laatste keer mijn stethoscoop mee, de laatste keer OPD…de laatste dag in het ziekenhuis! Foppie en Merel zouden nog meedoen met de oogoperaties die deze week wel doorgingen en ik was van plan om er een rustig dagje van te maken op de OPD. Dit lukte aardig want in tegenstelling tot maandag waren er maar 30 patiënten. We kregen veel patiënten met HIV op consult, waarvan wiens afweercellen compleet weggevaagd waren (voor de geneeskundigen onder ons: CD4-telling van 2!) het enige waar hij last van had was een longontsteking terwijl ik ‘sterkere’ mensen heb gezien met de zwaarste infecties en tumoren. Deze keer was het Jordan die mij af kwam lossen op de OPD. Ik ben nog even met Sam naar de basisschool van zijn zoontje gegaan, ik had namelijk twee voetballen en een pompje uit Nederland meegenomen en had gezien dat ze daar op die school wel behoefte aan hadden. Daar voetballen ze namelijk met een bol van kranten en plastic, dus alle jongens waren helemaal door het dolle heen toen ik ze de ballen gaf. Daarna was het tijd om voor de laatste keer naar de voedingsafdeling te gaan. Alle kinderen die ik had laten opnemen waren zo goed als uitbehandeld en de rekeningen vielen enorm mee: voor ongeveer 60 euro heb ik alle 6 de kindjes kunnen helpen, geen geld dus! Ik had nog redelijk wat over en dan is het over het algemeen erg lastig om te bepalen aan wie je dat wilt doneren omdat iedereen het eigenlijk nodig heeft. Rose vertelde mij echter het verhaal van twee andere moeders wiens kinderen daar waren opgenomen. Een vrouw had geen inkomsten, woonde met 5 kinderen in een mini hutje en was verlaten door haar man. Van de andere vrouw was haar huis net afgebrand en ze was dus alles kwijt geraakt. Ik wist dus aan wie ik het geld kon doneren! Ze zomaar een klap geld te geven was geen slim idee, ik kon ze beter iets geven waar ze lang wat aan hebben vertelde Rose. Daarom heb ik gevraagd of Rose twee geiten wilde kopen en die dan te doneren aan de twee families, zij zal er dan op toezien dat er goed voor de geiten gezorgd wordt en mij hiervan op de hoogte houden. Dit vond ze een prima idee, met het geld wat daarvan overblijft zal ze kleding kopen voor de kinderen die beide moeders ook niet kunnen betalen. Heel fijn dat ik zoveel mensen blij heb kunnen maken en leuk dat het op zo’n grappige manier kan! Papa, mama, Joke en Henk namens Rose, alle kindjes, moeder en vaders heel erg bedankt voor jullie hulp!! Met een goed gevoel kon ik afscheid nemen van de kindjes en iedereen van de voedingsafdeling. Daarna ben ik langs een groot deel van de rest van het ziekenhuis gegaan. Iedereen zou ons missen, iedereen wilde dat we terug zouden komen en van iedereen moest ik in Nederland vertellen over hoe mooi Kumi is, en dat ga ik ook zeker doen! Die avond hebben de drie Engelse jongens nog bij ons gegeten omdat ze goede verhalen over het hotel hebben gehoord en eens willen zien of ze de rest van hun tijd daar willen verblijven. Toen ik vertelde dat de Champions League en Premier League live te volgen waren, waren ze eigenlijk al verkocht. Daarna werden we opgehaald door Charles om naar een lokale disco te gaan en er daar echt een mooie afsluiting van te maken. Met een pick-up werden we opgehaald en met z’n zessen zaten/stonden we in de laadbak en gingen we op weg in het pikkedonker, Best een gave manier van vervoer! De disco leek in het begin gewoon een ruime zaal waar toen nog alleen maar mannen voetbal zaten te kijken dus hebben we eerst buiten een paar biertjes gedronken totdat de muziek goed genoeg werd. Toen we begonnen te dansen bleek maar weer hoe stijf wij Hollanders zijn en hoe goed Afrikanen kunnen dansen, ik durfde mij nauwelijks meer te bewegen. Na een paar biertjes ging dit uiteraard beter. De Engelsen lieten zien dat zij het type binge drinkers (comazuipers) zijn, maar met een mooie rietadt (strawpedo) liet ik zien dat wij dat ook wel kunnen. Het werd echt een prachtige avond en pas om half een werden we weer in de laadback van de pick-up terug gebracht. Toen zat onze tijd in Kumi er toch echt op! Ik heb veel geleerd, maar wat mij met name zal bijblijven is de hartelijkheid van alle mensen hier! Ik hoop best nog eens terug te komen en ik stel voor dat jullie ook ooit Kumi Hospital bezoeken! Nu is het echter tijd voor een nieuw hoofdstuk van onze reis, vakantie!!