Kampala en Kumi, twee aparte werelden

Eindelijk! De dag is aangebroken dat wij naar Oeganda vertrekken. Ver van tevoren hebben we het al vastgelegd, vele dingen hebben we al geregeld van te voren, maar nu is het dan toch eindelijk echt zover! Maar voordat we naar Schiphol kunnen moest er bij mij nog een ding gebeuren; in het warme Afrika heb je niets aan een volle bos krullen dus mijn coupe werd vakkundig door mijn moeder gemillimeterd. Louter positieve reacties op de mugshots die ik rondstuurde!
Rond kwart over twaalf kwamen ik, papa, mama en Leon aan op Schiphol. Foppie en Merel plus familie waren er al en na het afgeven van de bagage hebben we met zn allen nog even rustig geluncht. Daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen van iedereen. Alles ging vrij vlot en een uur later zaten we in het vliegtuig van Egypt Air. Veruit het kleinste en meest simpele vliegtuig waarmee ik intercontinentaal heb gevlogen, maar voor de viereneenhalf uur naar Caïro was het prima. Ook het eten was erg goed, maar het personeel was daarentegen vrij chagrijnig en kort. Merel had haar GPS in het vliegtuig meegenomen dus we konden zo nu en dan zien waar we waren. Boven Egypte was het al donker geworden, en een fel gele gloed aan de hemel gaf aan dat we bijna in Caïro waren. Een enorme stad met daardoorheen precies de Nijl die als een zwarte slang door de verlichtte stad kronkelde. De overstap op Caïro duurde maar een uur en eigenlijk konden wij zo doorlopen naar de volgende gate. Ook dit vliegtuig was niet al te luxe, maar het eten was even goed en het personeel des te vriendelijker.
Rond 03.15 lokale tijd zijn wij geland op Entebbe Airport, we waren zoals verwacht de enigen die op zo’n tijdstip landen op het vliegveld dus we konden zo doorlopen om het visum aan te vragen. Dat was nog wel een behoorlijk gedoe, Merel en ik stonden in de ene rij en Foppie een eindje verderop. Merel merkte heel scherp op dat we expliciet om een 3 maanden visum moesten vragen anders hadden we niet genoeg. Vervolgens kregen ik en Merel alleen een stempel en een bonnetje waar iets onleesbaars op gekrast was en Foppie een echt visum maar voor 2 maanden. Merel en ik weer terug dat we toch echt een sticker wilden, die kregen we vervolgens ook. Maar toen wij op de vraag waarom we zo lang in Oeganda wilden verblijven vertelden dat we ‘soort van student/vrijwilligerswerk’ gingen doen, moesten we eigenlijk een ander, duurder visum hebben (iets wat wij al lang wisten) en waarop we deden alsof onze neus bloedde en zijn we snel doorgelopen. Ook door de douane komen was een aparte belevenis; ik had een koffer vol medische spullen (naalden, verband etc.) en Foppie en Merel ook nog handschoenen ed in een tas. Compleet willekeurig werden een paar van onze tassen op de band gezet en toen een tas open ging vroeg de vrouw of wij daar wel een verklaring voor hadden. Ik had die meegenomen en begon in mijn tas te zoeken naar het papier, maar blijkbaar was dit al voldoende want we mochten direct door lopen.
We werden netjes opgehaald door iemand van het hostel, de rit duurde zo’n anderhalf uur en we konden helaas weinig zien van de omgeving. Red Chilli Hostel is een half jaar gelden verhuisd naar een nieuwe locatie en onze chauffeur had duidelijk moeite met het vinden hiervan. Om 5 uur kwamen we bij het hostel aan en hadden veel zin in een douche en een bed. Er was echter bij hen iets mis gegaan en we stonden pas vanaf de volgende dag op de lijst. Na lang discussiëren mochten we een paar uur in een dorm crashen totdat onze eigen kamer vrij was.
10-2
Na een korte maar goede nacht werden wij wakker en konden genieten van een prachtig hostel. Het heeft prima bedden, schone kamers, warme douches, een goed restaurant, wifi en.. een zwembad! Na een duik in het zwembad konden wij in onze kamer en hebben wij ons opgefrist. ’s Middags zijn we Kampala ingegaan om even geld te pinnen en door de stad te lopen. Kampala is een behoorlijk drukke stad en constant werden we gevraagd of we niet met de boda-boda (scooters) wilden, ze vonden ons maar raar dat we alles wilden lopen. We kwamen langs een prachtig marktje waar ze allerlei leuke souvenirs verkochten, we hebben nog niets gekocht, maar de meiden gingen helemaal los! Om 15.00 hebben we bij een restaurantje allerlei verschillende Oegandese gerechten geprobeerd onder het genot van een biertje, eigenlijk was alles lekker, alleen de cassave was erg droog. Om half 6 gingen we weer terug naar het hostel. Ik heb in onze kamer een ‘take-five’ gedaan maar werd wakker van een geluid van waarschijnlijk een kakkerlak. Ik had dit de meiden beter niet kunnen vertellen want Merel werd behoorlijk panisch. Het was ’s avonds erg gezellig in het hostel en ik heb de meiden toepen geleerd, Merel was meteen fan! Vroeg gingen we ons nestje weer in, maar niet voordat Merel een half uur had gezocht naar een eventuele kakkerlak.
11-2
Op dinsdag gingen we ’s ochtends al naar Kampala om eerst de bus te reserveren naar Mbale voor de volgende dag en vervolgens gingen we via de toeristische route naar een grote moskee midden in de stad. Eerst liepen we door een nette, rijke buurt van Kampala, maar al gauw kwamen we door wat armere wijken. Geweldig! Hier was het weliswaar soms een behoorlijke bende en van tijd tot tijd stonk het enorm, maar je keek er je ogen uit. Het verkeer was een grote chaos, de auto’s stonden muurvast terwijl de boda-boda’s er tussendoor scheurden. In het begin durfde we niet echt over te steken, maar al gauw merkten we dat je het maar gewoon moet doen en goed om je heen moet blijven kijken. Overal was bedrijvigheid, kleine winkeltjes waar ze per blok hetzelfde verkochten, de stoep stond vol met mensen en er werd volop Mzungu (blanke) naar ons geschreeuwd en gezwaaid. Na een uur of 2 sjokken kwamen we bij de moskee aan, er was geen toerist te zien en we kregen een privé rondleiding door een van de gelovigen. Maar uiteraard niet voordat Merel en Foppie een prachtige burka aangemeten hadden gekregen. Op de vraag of ik nog iets moest doen aan mijn uiterlijk: “Men are alwaysgood!” Die kon ik in mijn zak steken. Bovenop de minaret hadden we prachtig uitzicht over de stad. De moskee stond op de plek waar de Engelsen ooit hun hoofdkwartier hadden dus bijna alle straten leidden daarheen. Overigens heeft Khaddafi in 2003 opdracht gegeven om deze moskee te bouwen. In de moskee zelf kregen we ook een mooie rondleiding en begon onze gids delen van de heilige Koran te zingen. Erg mooi, maar op den duur dachten we dat ik dat hij ons probeerde te bekeren. De meiden werden overigens erg open ontvangen. Om 2 uur gingen we alweer terug naar het hostel. We hebben daar gereserveerd voor na het coschap in Kumi en alvast onze eerste safari gereserveerd. Daarna was het tijd voor chillen aan het zwembad, chillen aan de bar en chillen in het restaurant. Erg zwaar dat coschappen lopen!
12-2
Op woensdag stonden we vroeg op om de bus naar Mbale te halen. We werden door het hostel afgezet bij een winkelcentrum en moesten nog 20 minuten lopen. Met ieder een backpack, rugzak en extra tas/koffer was dat geen pretje. Druipend van het zweet kwamen we net op tijd aan en konden we een bloedhete, maar verassend goede bus in. Voor 18 euro konden we met z’n drieën plus bagage naar Mbale dat 260km verder ligt. Ook deze reis was weer een mooie belevenis. Onderweg kwamen we langs allerlei prachtige winkeltjes en bijzondere plekken. Al het leven gebeurd daar op straat. Onze chauffeur wist behoorlijk wat doorrijden is, in het begin knepen we de billetjes nog wel eens samen, maar hij had duidelijk controle over de bus en na een tijdje konden we weer ontspannen. Even buiten Kampala werd het uitzicht groener hoewel de berm nog wel bezaaid was met kleine winkels en huisjes. Na een paar uur rijden veranderde dit beeld ook, nog meer natuur en de stenen winkels maakten plaats voor huisjes van klei met een rieten dakje; Afrika! Bij een stop werd door de raampjes van alles verkocht; drinken, bananen, drumsticks en vlees op stokjes. Tot Mbale waren de wegen erg goed en rond half 3 kwamen we in Mbale aan. Toen we vertelden dat we verder naar Kumi wilden begon iedereen direct met onze zware tassen te slepen. Heel erg fijn in deze hitte, maar we moesten ook even een beetje opletten. Gelukkig ging alles goed en werden we meteen het volgende busje ingepropt. Met al onze spullen was de bus in onze ogen direct vol, maar de Oegandezen dachten daar anders over. Steeds meer mensen propten zich in de bus totdat elk stoeltje bezet was. Een geweldig schouwspel van passen, meten en proppen dat wel drie kwartier duurde. In Nederland zou je behoorlijk geïrriteerd raken als je 45 minuten zit te wachten totdat de bus vol is, maar dit was hilarisch om te zien en daarnaast moet je je aanpassen aan het tempo daar. De tweede rit ging verassend goed, we kwamen langs nog meer afgelegen gebieden en reden door echt savanne land. De weg was een stukje slechter dan de eerste rit, maar toch kwamen we anderhalf uur later in Kumi aan. Aangekomen bij het guesthousewerden we verwelkomd door Anne en Grace, zij hadden ons nog niet verwacht, maar gelukkig zat het niet vol en konden we onze kamers betreden.Het guesthouse ligt 500m van het ziekenhuis af helemaal in the middle of nowhere midden tussen de cassave velden, prachtige bomen en een groot veld waar FlyingDocters soms land. Een geweldig rustige, primitieve omgeving, maar toch is het guesthouse redelijk comfortabel met een goede badkamer en schone kamers. Tijdens het heerlijke eten leerden we de andere bewoners kennen; een Engelse arts die een jaar ertussen uit is voor haar opleiding tot huisarts en een Engels stel dat het ziekenhuis helpt met de financier en administratie. Ook nu lagen we weer vrij vroeg in het nestje.
13-2
Na een slechte nacht (mijn matras heeft een enorme kuil erin dus deze heb ik maar even gewisseld) stonden we rustig op om naar KumiHospital te lopen. Daar werden we verwelkomd door Dr. NtegeTwaha, het hoofd van het ziekenhuis tevens gynaecoloog. Ook hij had ons nog niet verwacht, maar we waren meer dan welkom. Hij heeft ons rondgeleid door het hele complex. Het is echt een behoorlijk groot complex bestaand uit verschillende kleine gebouwen. Dr. Twaha leek niet heel erg geïnteresseerd, maar hij heeft ons toch aan veel mensen voorgesteld en we hebben onze ogen uitgekeken. De ‘polikliniek’ is mooi compact, hier worden ook direct alle spoedgevallen behandeld en HIV patiënten. Verder zijn er 4 grote afdelingen; kinder, ‘moeder-kind’, interne en chirurgie. De patiënten moeten per polikliniekbezoek en per nacht 1 euro betalen, de familie moet voor hen koken, maar operaties zijn wel vrij duur: een blinde darm eruit halen zou zo’n 120 euro kosten en de status voering kost blijkbaar ook bakken met geld: 1 A4-tje met je status kost evenveel als een nacht in het ziekenhuis!Het hele terrein zat dan ook vol met mensen die aan het koken waren voor familie die ergens in een van de gebouwen lag. Het was eigenlijk opvallend rustig op de afdelingen zelf, vooral de kinderafdeling was vrij leeg. Daarnaast heeft het ziekenhuis een fysiotherapie, voedingskliniek en een werkplaats waar protheses worden gemaakt. Na de rondleiding spraken we af dat we morgen na het ochtendgebed zouden beginnen en dat we verdeeld worden over de afdelingen, ik ben erg benieuwd! De rest van de middag waren we vrij en zijn we op de boda-boda naar Kumi gereden om daar even rond te lopen en te pinnen. We moesten een behoorlijke tijd wachten want blijkbaar werden alle leraren in de buurt uitbetaald en die stonden dus in een lange rij voor de enige pinautomaat in de omgeving. Weer terug bij het guesthouse kwamen er drie jongens tussen 11 en 14 langs die erg geinteresseerd waren in de hangmat die ik zojuist had opgehangen, na een tijdje schommelen vroeg ik of ze wilde voetballen. Daar hadden ze zeker oren naar, ze vonden het prachtig om een beetje rond te spelen, maar nog mooier om de bal door mijn benen proberen te spelen, gelukkig was ik daar net ietsje beter in dan zij! Na een uur was ik goed vies geworden dus was het tijd om te douchen en lekker aan het avondeten te gaan. Nu gaan we uiteraard nog een potje toepen en morgen begint dan het echte werk!