De eerste dagen Kumi

14-2
Vandaag begon ons coschap Tropengeneeskunde in KumiHospital. Om 8 kwamen we de Hall of Hope binnen waar eerst een half uur werd gebeden door de stafleden. Er werd een preek gehouden over polygamie en hoe mannen dat niet aan kunnen en er werd veel gezongen, wel grappig om een keer mee te maken. Na het gebed werden wij met z’n drieën naar voren geroepen en moesten wij ons voorstellen. Hierna werden we door de hele staf hartelijk verwelkomd, de meiden met ‘bloemen, ik met ‘vuur’. Omdat ze beiden niet hadden werden ze na gebootst door middel van klappen en sissen. Blijkbaar vielen we met onze neus in de boter want precies vandaag werd de maandelijkse stafvergadering gehouden. Het duurde heel erg lang en het ging vrij veel over financiële problemen, maar de sfeer was erg goed en het was leuk om een keer mee te maken, hopelijk krijgen we de volgende keer wat meer mee van hoe het eraan toe gaat. Om 11 uur liepen we naar Dr. Ntege en werden we verdeeld over de verschillende afdelingen. Ik zit de komende tijd op de chirurgie. Meteen mocht ik met Junior Doctor Joel de ochtendronde doen. Ik ben op dit moment erg verkouden, de gesprekken zijn veel in Ateso en in het Engels mompelen ze behoorlijk dus ik vind het jammer dat ik vandaag niet zoveel kon meekrijgen van de gesprekken. Er liggen op dit moment zo’n 30 patiënten waarmee de afdeling halfvol ligt. Aan de voorkant liggen veel mannen met botbreuken en externe fixateuren en open wonden. Het valt mij mee hoe erg ze eraan toe zijn, maar wat ik wel erg vond om te merken is dat ook dit zo erg om geld draait. Iemand met een gebroken been welke inwendig met een pen is behandeld heeft nog niet genoeg geld voor een röntgenfoto om te kijken of de operatie succesvol was, best wel wrang dat soort dingen. De mensen zijn wel erg vriendelijk, maar spreken weinig Engels. Aan de achterkant zijn een aantal kleinere ruimtes waar de patiënten met infectiegevaar liggen. Dit zijn vaak open, vieze wonden of mensen waarvan een lichaamsdeel is geamputeerd omdat ze aan lepra lijden. Wat ik al wel heb gemerkt dat het tempo waarin iedereen werkt vrij laag ligt, best begrijpelijk als het constant boven de 30 graden is. ’s Middags krijgen we lunch van het ziekenhuis; een grote pan rijst met bonen in een saus, goed te eten, maar ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat dit mijn neus uitkomt want deze lunch zullen wij iedere dag krijgen. Ik heb de zusters nog even geholpen met het klaarmaken van de medicijnen. Nog iets opvallends overigens: bijna iedere patiënt wordt iedere dag volgegooid met antibiotica, dit terwijl de basale hygiëne in het ziekenhuis behoorlijk te wensen overlaat. De artsen en de verpleegkundigen trekken alleen handschoenen aan wanneer ze aan een wond zitten, de arts wast zijn handen wel met een soort spiritus na lichamelijk onderzoek, maar verder wordt er niet gewassen en de patiënten kunnen heel makkelijk infecties aan elkaar overbrengen. Om 3 uur waren Merel en Foppie klaar en kon ik ook weg, een beetje vroeg, maar in verband met mijn verkoudheid vond ik het niet erg. We hebben nog geprobeerd om op het internet van het ziekenhuis te gaan, maar het kantoor was helaas al gesloten. De rest van de dag hebben we lekker gerelaxed bij het guesthouse en nog een filmpje gekeken.
15-2
Na zo’n superzware week coschappen lopen…begon vandaag ons welverdiende weekend! Om 10 uur zijn we samen met Kate op de boda-boda gestapt van Radius en zijn broertje, Radius werkt als voedingsdeskundige in het ziekenhuis en woont in een dorpje vlakbij. We zijn dwars door de savanne gereden richting een groot meer. Overal langs de weg stonden mini dorpjes bestaande uit ongeveer 5 hutjes van riet en klei en vaak stond er ook een groter stenen huis bij. Hoe lang we reden hoe droger de grond werd en hoe meer de mensen ons verbaasd aanstaarden. Overal staat wel een basisschool en er zijn dan ook heel veel kinderen langs de weg, een gemiddeld gezin bestaat uit 7 kinderen! Op het meer hebben we een boottrip gemaakt. Eerst leek het een beetje vies, maar na een tijdje was het enige dat ons opviel de prachtige watervogels en de heerlijke rust op het meer. Na de boottrip zijn we naar het dorp van Radius gegaan, hij woont daar met een groot deel van de familie. Zijn vader heeft bij drie verschillende vrouwen totaal 23 kinderen gekregen, (hij heeft zelf moeite met vertellen wie bij wie hoort) en ze zijn allemaal goed terecht gekomen. Allen spreken ze Engels en doen erg hun best om een goede baan te krijgen. Het dorpje bestaat dus alleen uit hutjes van de familie van Radius. Ze verbouwen hun eigen voedsel: mango’s, sinaasappelen, pinda’s, cassave, aardappelen en rijst. Wat erg opvalt is hoe netjes iedereen is tegen ons en dat de vrouwen behoorlijk onderdanig zijn, het is namelijk vrij ongemakkelijk als ze op hun knieen naar je toe kruipen om je een hand te geven. De kinderen zijn erg vrolijk en we hebben een frisbee meegenomen, ze vinden het geweldig om die naar elkaar toe te gooien. De bellenblaas die we ze hebben gegeven was in no-time op! We hebben met hen de lunch meegegeten, een soort plakkerige klei van cassave, rijst, kip en een groene saus van bladeren en pinda’s, uiteraard tjokvol calorien, maar ze geven ons ook veel fruit, allemaal uit eigen tuin!
Na het eten was het tijd voor de foto’s: de hele familie wilde met ons op de foto, maar op een of andere manier mochten de kinderen niet bij de volwassenen op de foto. Wat ik ook voor het eerst heb meegemaakt is een andere gewoonte in Oeganda: het is heel raar om als man en vrouw handen vast te houden, maar heel goed juist wanneer twee mannen of twee vrouwen elkaars hand vasthouden. Dus tijdens de foto’s pakte de broer van Radius ineens mijn hand heel stevig vast en die heeft ie 10 minuten lang niet meer losgelaten. Om 5 uur zijn we terug gegaan naar het guesthouse en hebben het rustig aangedaan na deze geweldige dag met vele indrukken!