Nieuwe groep en EHBO op Mount Doom

Maandag heb ik mijn nieuwe groep ontmoet, maar omdat zij natuurlijk naar het Maori dorpje gingen en zich vervolgens gingen bezatten heb ik daar eerlijk gezegd toen nog niet veel van meegekregen. De volgende ochtend leek het erop dat het een gezellige avond was geweest, want het was verdacht stil in de bus en veel mensen waren te laat. De buschauffuer had een straf voor mensen die te laat komen: ze mochten voorin de bus een liedje zingen voor iedereen. Twee Zweedse jongens waren blijkbaar al zeer ervaren in te laat komen want toen zij naar voren werden geroepen om hun liedje te doen kwamen ze met een mondharmonica aanzetten en maakten er een prachtige Zweedse harmonica rap van!
Deze groep was compleet anders dan de vorige want er zaten heel veel Britse mensen in en sowieso bijna alleen maar Engels sprekenden. Bijna de hele groep was ook een stuk rustiger op een aantal Engelse jongens na die nogal overdreven aanwezig waren en daar moest ik toch wel even aan wennen.
Onderweg naar Taupo hebben nog een stop gemaakt om een geiserpark te bezoeken. Ik stapte met een klein groepje uit, maar de meesten gingen naar het dorp om hun kater te verwerken. Het park leek een beetje op een maanlandschap met al zijn kraters waar kokend water in zat en borrelende modderpoelen. De gids vertelde ons dat we in de krater van een mega vulkaan bevonden, die ooit compleet Zuid-Oost Azie en Oceanie onder as had bedolven, met magma dat 'slechts' 10 kilometer onder ons stroomde (normaal is dit al gauw 40 kilometer). Na een lekkere lunch van in krater gekookte eieren was het tijd om de geiser in actie te zien, wat erg spectaculair was. Er was net echter een bus vol Japanners aangekomen dus het was nog een hele klus om een foto van de geiser te maken zonder dat er zo'n verdomde pokemon op stond!
Wat ook erg leuk was is dat het park twee kiwi vogels had en dus heb ik nu eindelijk mijn eerste echte kiwi's gezien! Die beesten zijn trouwens echt heel groot, ze lijken wel een beetje op een harige basketbal.
We konden jammergenoeg geen foto's maken en moesten weer op tijd de bus in want ik had geen zin om op mijn eerste dag bij de nieuwe groep meteen een liedje te moeten zingen!
In Taupo hadden we een hostel die prachtig aan de rand van de stad en een van de grootste meren van het zuidelijk halfrond lag, een geweldig uitzicht dus! Ik kwam daar direct een aantal mensen van mijn oude groep tegen omdat iedereen twee nachten zou blijven in Taupo.
's Avonds heb ik mijn huidige groep een beetje in de steek gelaten want het was veel gezelliger met de oude groep. Een beetje te gezellig want de volgende ochtend had ik het zwaar toen ik om 5 uur opstond om aan de Tongariro Alpine Crossing te beginnen. Het zou een zware tocht worden van 20 km door de bergen en 'Lord of the Rings landschap'. We moesten zelf genoeg eten en water meenamen, maar door mijn lichte kater had ik al een halve liter op voordat we goed en wel waren begonnen.
Er was geen gids dus iedereen kon de tocht op zijn eigen tempo doen, ik heb het eerste stuk met een Koreaanse, Duitse en een Schots meisje van 23 gelopen die eruit zag alsof ze 10 was. Het eerste uur was nog behoorlijk vlak en leek een beetje op een mix tussen een maanlandschap en de Dead Marshes uit de film, prachtig ruig en ongerept terrein.
Het tweede gedeelte was een stuk pittiger en werd niet geheel onterecht the Devils Staircase genoemd. Duizenden treden om honderden meters te klimmen richting de toppen van de bergen. Het was gelukkig nog een behoorlijk net pad waardoor ik en de Schot er, afgezien van het nodige zweet, weinig moeite mee hadden. De andere twee dames haakten echter al snel af en toen ik bovenaan stond en de diepte in keek zag ik het Duitse meisje zelfs helemaal terug lopen. Toen we bovenaan de trappen waren, stonden we voor de keuze; of de gewone route verder volgen of een zijpad inslaan en een helse beklimming beginnen naar de top van Mount Ngauruhoe. Vooraf werd gezegd dat alleen als je the Devils Staircase een eitje vond dat het dan verstandig was om deze beklimming te doen. Nou wist ik dat ik er de volgende dagen waarschijnlijk spijt van zou krijgen, maar eigenlijk was de keuze niet heel moeilijk als je weet hoe de meeste mensen deze berg kennen: Mount Doom! En zeg nou zelf, je kan als Lord of the Rings freak niet thuis komen en zeggen de je Mount Doom bijna hebt beklommen.
Dus daar gingen we dan, klauterend en struikelend op weg naar een top die we nog niet eens konden zien! Hier was zeker geen normaal pad te bekennen, niet eens bordjes waarop stond hoe je het beste kon lopen. Nee, we moesten zelf uitvogelen hoe we boven zouden komen. Gelukkig liepen er al mensen boven ons en konden we die een beetje volgen. Dit was echter niet zonder gevaar want de berghelling bestond uit zand met veel grote stenen waarvan je niet kon zien of ze los of vast lagen, deze konden dus naar beneden komen denderen en daarvoor moest je erg oppassen!
Het duurde wel een uur voordat we (op handen en voeten) boven kwamen. Maar we hadden het gered en werden beloond met een overweldigend uitzicht! Mijlen ver kon je kijken over blauwe bergmeren en en nog meer Lord of the Rings landschap. Eenmaal aan de top gekomen bleek dat je zelfs honderd meter diep in de krater van Mount Doom kon kijken. Heel spectaculair, ik heb Gollem allen niet gezien, maar misschien lag daar beneden wel een ring te glinsteren! Na een stevige lunch met het mooiste uitzicht dat ik ooit bij een lunch zal hebben was het tijd voor de afdaling... en toen ik naar beneden keek had ik daar helemaal geen zin in! Eindeloze diepte met een bizar steile helling wachtte op mij. We waren gelukkig niet meer de enigen op de berg want we hadden een aantal van onze groep ingehaald. Dus samen met een stel Engelsen en Zweden begonnen we voorzichtig aan de afdaling. Ik probeerde stevige rotsen te vinden waarop ik kon leunen om zo tergend langzaam de berg af te komen. De Zweedse jongens hadden een andere manier gevonden, zij gleden langzaam naar beneden over het zand en de losse stenen. Dit ging jammergenoeg al gauw mis en Mount Doom deed zijn naar eer aan. Een van de Zweden verloor de controle en ging van glijden naar lopen en vervolgens naar rennen waarna hij plotseling door de lucht tolde en een paar meter lager met een klap neer kwam. Hij schreeuwde het uit van de pijn en iedereen zag meteen dat het foute boel was. Het was een hels karwei om bij hem te komen zonder zelf naar beneden te storten. Het zag er niet best uit; hij zat onder de schaafwonden, zijn been en vingers lagen in een vreemde knik, hij had een fikse hoofdwond en het engste nog was dat hij zijn handen niet voelde. Ik probeerde hem te kalmeren en de schade op te nemen, zijn been bleek toch niet gebroken, en de hoofdwond was 'gelukkig' slechts een diepe vleeswond. Gelukkig waren er veel mensen die een EHBO kit meehadden en er werd meteen gebeld naar een reddingshelikopter, wat nog een tijdje duurde omdat er bijna geen ontvangst was op de berg. Even later kwam er zelfs een stel uit Groot-Brittanie dat artsen bleken te zijn en daar waren we allemaal erg blij mee. Samen hebben we geprobeerd de jongen zo stabiel mogelijk te houden totdat de helikopter zou arriveren. Hij schreeuwde steeds dat hij zijn handen niet voelde, maar als er erin knepen schreeuwde hij 'gelukkig' nog harder van de pijn. Toen we al even bezig waren kwam er een man omhoog lopen die vertelde dat er beneden iemand was geraakt door vallende stenen en daarbij het onderbeen had gebroken, geen ongevaarlijke tocht dus! De helikopter kwam naar onze zin veel te laat en kon nergens landen waardoor twee mannen met een brancard werden afgezet en de helikopter weer weg vloog. Het was een hels karwei om de jongen zo stabiel mogelijk op de brancard te tillen en hem naar een plek te sjouwen waar de helikopter hem weer op kon pikken. Met kunst en vliegwerk lukte het met z'n achten om hem in een vliegende helikopter te laden, maar het is gelukt. De jongen werd direct naar het ziekenhuis gevlogen en zijn twee vrienden gingen zo snel mogelijk terug om hem op te zoeken. Ik had nu al helemaal geen zin meer in de afdaling, maar stukje bij beetje ben ik beneden gekomen. De anderen van mijn bus waren al doorgelopen dus ik was alleen nog over en ik had in totaal ruim anderhalf uur aan tijd verloren door dit geheel. Daarom wist ik niet zeker of ik nog wel voor half 5 (dan zou de bus vertrekken) terug zou zijn. Ik wilde ondanks dit alles wel heel graag de tocht afmaken, maar was uiteraard niet van plan om dit in mijn eentje te doen. Gelukkig wilden de twee artsen graag met mij de tocht afmaken dus daar voelde ik mij wel veilig bij. De rest van de tocht zou met name een lange afdaling zijn die gelukkig niet gevaarlijk zou zijn en op een redelijk normaal pad was.
We kwamen langs enorme vlakten met de bergtoppen overal om ons heen.
Op het midden van de tocht waren er drie prachtige blauwe bergmeren onderaan een knalrode krater van een vulkaan, buitenaards mooi! Toen was het jammergenoeg tijd voor de lange saaie afdaling, eerst werden we nog getrakteerd op een adembenemend uitzicht over lake Taupo, maar toen werd zelfs dit saai en was het een kwestie van de ene voet voor de andere te zetten. Ik heb onderweg een paar keer geprobeerd te bellen om te zeggen wat er was gebeurd en dat ik er nog aan zou komen, maar er was uiteraard geen ontvangst, dus ik moest maar hopen de ze op mij zouden wachten. Uiteindelijk kwam ik een kwartier te laat bij de bus aan, maar gelukkig hadden mijn groepsgenoten doorgegeven wat er gebeurd was en stond de bus netjes op mij te wachten met allemaal slapende mensen erin. De buschauffeur was zelfs verbaasd dat ik nog zo snel was geweest, ik was uiteraard al lang blij dat ik niet zelf voor vervoer terug naar Taupo moest zorgen. Een maal weer terug heb ik met een stel heerlijke curry gegeven, maar ik kon mijn ogen niet open houden, dus ik heb zelfs het eerste deel van Lord of the Rings overgeslagen en ben op tijd mij bedje ingedoken.
De volgende ochtend kon ik zelf bijna geen stap verzetten en strompelde ik naar beneden waar de hele groep om een stel foto's heen stond en de stemming behoorlijk uitgelaten was. Op de foto's van de CCTV camera van het hostel was duidelijk te zien dat vier van mijn groepsgenoten naakt (eentje zelfs kruipend aan een hondenriem!) de kerstboom die midden in de hal stond naar boven aan het slepen waren! In wat voor groep ben ik nu weer beland!!!
Onderweg naar River Valley bleken het overigens best aardige jongens die het alleen nodig vonden om minstens twee keer per dag uit de kleren te gaan. Dat mocht ook mijn oude groep ervaren: toen we bij River Valley (in the middle of nowhere) aankwamen, kwam de andere bus tegen ons in rijden, maar we konden elkaar niet passeren dus moesten we neus aan neus zoeken naar een plekje waar dat wel kon. En je raad het al: na nog geen tien seconden kwam er al een naakte mafkees langsrennen om aan de andere bus te laten zien wat voor vlees er in deze kuip zat! De buschauffeur vond het geweldig, maar de rest zag er nogal geshockeerd uit.
In the middle of nowhere zitten heeft zo zijn nadelen en voordelen. Er was geen internet of winkel en de bus kon er ook niet komen dus we moesten eerst met onze spullen de heuvel aflopen om bij de herberg aan te komen. Maar dat was het allemaal drie keer waard! Midden in de vallei stond een prachtige herberg met de bergrug aan beide kanten en een klein riviertje dat langs het strand stroomde, Walhalla! De slaapkamers waren ook opmerkelijk en wel om een andere reden. De kamer waarin de meesten zouden slapen bestond namelijk uit twee gigantische bedden met elk 16 matrassen erin! De kamer werd dan ook lieflijk the orgy room genoemd. Toen de enige twee meiden die ook voor deze kamer hadden gekozen binnen kwamen lopen zetten ze grote ogen op en vluchten direct naar de receptie om een veiligere kamer te regelen. Het leek mij eigenlijk wel grappig voor een avondje, maar omdat ik die dag al meer mannelijk bloot voor een heel jaar had gezien was ik benieuwd of ik het 's nachts ook nog wel leuk zou vinden.
We konden die middag gaan raften op een van de beste plekken ter wereld, maar ik had inderdaad te veel spijt van mijn tocht de vorige dag dat ik maar heb overgeslagen en lekker aan het strand ben gaan liggen om een paar uur extra slaap te pakken.
Ik heb ook nog even naar de Zweedse jongens gebeld om te vragen hoe het met hem was en het bleek allemaal mee te vallen: hij had zijn bovenarm en een aantal vingers gebroken. Dat is natuurlijk nog steeds niet fijn, maar als je zag hoe het er op de berg uitzag dan mag hij van geluk spreken dat hij niet in een rolstoel is beland.
's Avonds werd er voor ons een geweldig feestmaal gemaakt waarna de alcohol natuurlijk rijkelijk vloeide. Aan het eind van de avond gingen de jongens toch nog even uit de kleren, maar gelukkig gingen ze weer aan voordat we gingen slapen. Zo was het ondanks de kou (we kregen geen dekens) een rustig nachtje.
De volgende dag had ik nog steeds een beetje spierpijn en was ik verkouden geworden van de koude nacht. Toen we in Wellington aankwamen heb ik dan ook niet veel gedaan. Ik kom hier over een paar weken nog een extra dag dus dan heb ik meer tijd om de stad te zien. Ik ben nog wel even naar een mooi museum geweest met een prachtige collectie aan Maori cultuur en een reuze inktvis van 6 meter, verder niet veel gedaan. 's Avonds nog wel lekker gegeten en in het park onder een soort kermis Kerstboom gezeten met een aantal van mijn oude groep die ik toch wel leuker vind dan de huidige streakergroep.
's Ochtends was het tijd om afscheid te nemen van het Noordereiland en met de veerboot te vertrekken naar het Zuidereiland. Het was een prachtig gezicht om de kust van het Zuidereiland dichterbij te zien komen. Grote ruige bergen die honderden meters uit de zee oprezen. Ik begon mij ondertussen slechter en slechter te voelen dus toen we aankwamen in ons hoster in Kaiteriteri (eten snel snel) ben ik nog even naar het strand gegaan maar ik ben al vroeg mijn bedje ingedoken.
De volgende dag trok mijn groep verder en daar was ik eerlijk gezegd niet heel rouwig om. Het was een verschrikkelijke grauw en regenachtige dag, de eerste slecht dag sinds ik in Nieuw-Zeeland ben en hij kwam mij niet heel slecht uit. Ik voelde mij nog steeds ziek en heb lekker de hele dag op bed gelegen.
Vandaag stond in de vroege ochtend een kano tochtje door het prachtige Abel Tasman National Park op het programma. Het weer was een stuk beter maar ik voelde mij nog niet super. Koppig als ik ben, ben ik toch de boot ingestapt en zijn we gaan varen. Na een uur had ik daar goed spijt van want ondanks de prachtige omgeving had ik te weinig energie en kon ik niet genieten van de tocht. Tijdens de pauze vroeg ik aan de gids of ik misschien eerder opgehaald kon worden want het ging echt niet meer. Hij kwam echter met een veel beter plan; hij zou bij mij in de boot komen zitten en zou de rest van de tocht het werk doen! Ik voelde mij een beetje een oud mens toen hij dat voorstelde, maar liet mij dat geen twee keer zeggen en heb dus lekker de rest van de tocht niet hoeven uitvoeren! Eenmaal terug was ik echt helemaal gesloopt, maar een hete douche en een paar uur slaap doen wonderen, dus inmiddels voel ik mij weer stukken beter en heb veel zin in de komende dagen aan de prachtige West Coast!