West Coast

De ochtend van vertrek voelde ik mij gelukkig al weer stukken beter, maar nog steeds een beetje moe. De groep waar ik mee zou reizen, bestond ook weer uit veel britten, maar deze waren een stuk relaxer dan de vorige groep. Ook de buschauffeur bleek behoorlijk prettig gestoord te zijn, dat bleek wel uit de manier waarop hij zingend en dansend in de stromende regen stond te wachten tot de bus vol zat voor vertrek. 
We vertrokken pas smiddags naar westport en kwamen daarom ook pas tegen het eind van de middag aan. Alle winkels op de supermarkt na waren al gesloten en het leek wel een ghosttown uit het wilde westen, maar dan met auto's. Zelfs de brouwerij, waar vele van ons erg aan toe waren na een lange regenachtige dag in de bus, was gesloten. 
Een zeer saai stadje waar we gelukkig niet al te lang zouden blijven.
's Avonds hebben we het zelf maar gezellig gemaakt door eerst twee ierse meiden toupen te leren (direct verslaafd!) en de avond af te sluiten met een van de beste films ooit, Team America! 
De volgende ochtend vertrokken we gelukkig erg vroeg uit deze wereldstad want we hadden een lange rit voor de boeg. We zouden namelijk naar het gehucht Lake Mahinapua waar we bij de legendarische Les zouden overnachten. Na een uur te hebben gereden stopten we voor een wandeltocht langs de kust om een zeeleeuwenkolonie te bezoeken. Van de kolonie leek niet veel over, er lagen nog ongeveer twintig dieren te luieren op de rotsen, maar het was toch leuk om eens te zien. Na de wandeltocht reden we nog een stukje verder om te lunchen bij Pancake Rock, de meesten van ons zaten al te verzinnen wat ze op hun pannenkoek zouden doen, maar dat was geheel in de verkeerde richting gedacht. Pancake Rock is een groote rotsenpartij die enkele tientallen meters uit de zee oprijst en in verschillende lagen is gevormd door erosie waardoor het lijkt alsof er honderden pannenkoeken op elkaar liggen. Een prachtig natuurgebied van regenwoud eromheen, kortom geen slechte plek om je lunch bij te eten. Onderweg naar het hostel moesten we nog een paar keer stoppen om wat mensen op te pikken en om een kostuum te kopen want je komt er bij Les niet in zonder een of andere debiele outfit. Ons thema was lekker makkelijk; kerst, wat eigenlijk best wel raar was om kerstspullen te kopen terwijl je in je korte broek loopt. 
Eenmaal bij ons hostel aangekomen kwamen we er achter dat er niets gelogen was over de legendarische Les, een man, ouder en een langere baard dan Sinterklaas, kwam de bus in om ons welkom te heten. Hij maakte ons duidelijk dat er niet met hem gesold kon worden, maar dat het er vooral om ging dat we die avond een mooie tijd zouden hebben en liet een aantal dames weten dat hij ook nog steeds van een mooie tijd hield. Om ervoor te zorgen dat we een goede bodem voor die avond hadden had Les ook nog eens een geweldig feestmaal gemaakt voor iedereen. Heerlijk eten met steaks zo groot dat het leek alsof er wel 50 koeien speciaal voor ons waren geslacht. 
Toen was het tijd voor het kerstfeest en veranderde iedereen in prachtige engelen, elfjes, kerstmannen en een weinig verhullende zuster (onze buschauffeur had het thema niet helemaal meegekregen). Ik had een ander idee, ik was verkleed als gigantische kerstkaart waar iedereen dan een klein berichtje op kon zetten, nou dat werkte als een trein! Er zijn nog nooit zoveel meiden voor mij op de knieën gegaan! Een geweldige avond met veel zingen, dansen, schreeuwen, drinken en een hoop dingen die ik hier niet zal noemen.
De volgende ochtend moesten velen van ons dit ook bekopen met een flinke kater, die van mij viel wel mee, maar laten we zeggen dat het rustig was in de bus!
Na een tijdje rijden kwamen we bij een van de raarste musea waar ik ooit ben geweest, het Bushman Museum. Het was een museum gericht op de uitheemse zoogdieren van Nieuw-Zeeland. Eerst lieten ze een korte film zien over de herten die ooit hierheen zijn gebracht en vervolgens een plaag werden en daarna werden gebruikt in de hertenvleesindustrie, een van de grootste exportproducten van Nieuw-Zeeland. Voor de film werd verteld dat deze niet bedoeld was om de jacht op herten te verheerlijken, maar na eerst tientallen herten vanuit een helikopter doodgeschoten te zien worden en daarna nog eens honderd spectaculair gevangen te zien worden onder de melodie van Mission Impossible was ik daar niet zo zeker meer van. Na de film werden we nog getrakteerd op twee possums in hele kleine hokken, die logischerwijs een beetje zielig voor zich uit zaten te staren. Possums zijn ooit hierheen gebracht voor de bontindustrie maar zijn uitgegroeid tot de grootste nachtmerrie voor de inheemse natuur. Ze slopen vanalles en hebben er bijna persoonlijk voor gezorgd dat de kiwi populatie van 12 miljoen naar 35000 is gegaan. Zelfs wij toeristen worden gesmeekt
om er zo veel mogelijk plat te rijden, neer te schieten of zelfs in het restaurant een possumtaartje te eten. Al met al een zeer apart museum, het was wel erg grappig versierd met allerlei grappige kaarten en attributen, maar wat nog grappiger was is dat ze mailtjes van verontwaardigde bezoekers hadden uitgeprint en het keiharde antwoord ernaast hadden gezet.
Franz Jozef bleek een veel kleinere dorpje te zijn dan Westport, maar vele malen mooier en levendiger. Gelegen tussen de bergen en de kust, omringd door regenwoud en in de verte een enorme gletsjer, niet slecht om hier een paar dagen door te brengen.
Na een paar uur in een bubbelbad helemaal week te worden was het tijd om lekker vroeg het bedje in te duiken want het zou weer vroeg dag zijn.
De tweede dag stond een beklimming van de Franz Jozef gletsjer op het programma. Het was prachtg weer toen we in de enorme vallei aankwamen. 30.000 jaar geleden strekte de gletsjer zich uit tot aan de kust maar sindsdien heeft het zich al enkele kilometers terug getrokken en een enorme rivierbedding achtegelaten. Toen we aankwamen was het uitzicht adembenemend, een gigantische witte ijsmassa midden in het regenwoud. De gletsjer lijkt in feite een beetje op een koekenpan met een diameter van 5 kilometer en een steel die de vallei inloopt van ongeveer dezelfde lengte. Wij konden jammergenoeg maar tot halverwege de steek beklimmen omdat je anders zou moeten overnachten op de berg (wat wel heel vet lijkt, maar ook verschrikkelijk gevaarlijk is. Eerst hebben we een paar honderd meter over de rotsen heen gelopen voordat we bij hey echte ijs kwamen en onze spikes onder moesten binden. Ik had als een van de eerste de spikes perfect onder mijn schoenen gebonden voordat ik er achter kwam dat ik ze aan de verkeerde voet had, heel fijn. Het was even wennen om zo te lopen, maar toen we eenmaal op het ijs waren voelde het echt heel erg stabiel. Het was echt supermooi om door en over de gletsjer te lopen, overal ruw terrein om je heen, prachtig! Het ijs is ook zo dik op elkaar gepakt dat het een felblauwe kleur geeft wat de tocht nog magischer maakte. Ik zat in een erg leuke groep waarin iedereen enthousiast overal foto's van elkaar liep te maken en debiele poses aan het doen waren, dus we schoten niet erg op. Maar gelukkig hebben we wel heel veel gezien, door tunnels gelopen, door smalle spleten in het ijs, bovenop de gletsjer en door de rivieren van ijswater gebanjerd. Toen we het hoogste punt van de dag hadden bereikt bleek het ineens al half vier te zijn en moesten we flink doorlopen voor de terugweg. Die ging wel veel sneller maar was ook een stuk gevaarlijker. We moesten eerst half abseilend een paar steile trappen af en daarna langs meters diepe gaten manouvreren om de gletsjer af te komen. Eenmaal beneden was iedereen laaiend enthousiast, niemand was moe en we baalden allemaal wel een beetje dat het al zo laat was want we wilden allemaal verder de berg op.
Weer bij het hostel was het uiteraard weer tijd voor een paar uur in de jacuzzi gevolgd door een knallend feest.
Vandaag heb ik voor een extra dagje in Franz Jozef gekozen om wat meer van de omgeving te zien en om heerlijk te chillen in de vele warme baden die hier zijn. Na lekker te hebben uitgeslapen ben ik voor het eerst sinds ik hier ben gaan hardlopen. Het ging echt geweldig en voor ik het wist stond ik via een bospad weer aan de voet van de gletsjer, op de weg terug ben ik nog een paar keer door het bos heen gelopen naar een meer en een heuvel met prachtig uitzicht over de vallei. Het is echt geweldig om een uur lang door de natur te rennen en niemand tegen te komen, het enige dat je hoort zijn vogels en watervallen. Toen ik terug kwam bleek ik bijna drie uur weg te zijn geweest en 20 km te hebben gelopen! Zover ben ik in Nederland nog nooit wezen hardlopen. De rest van de dag heb ik dan ook niet zoveel uitgevoerd, wasje gedraaid, eten gekocht, zitten lullen met mijn nieuwe groep en uiteraard naar een warm bad geweest. Daar kwam ik natuurlijk ook weer een hoop bekenden tegen waaronder veel Nederlanders dus ik heb eens lekker zitten praten over voetbal, waar ik weer eens aan toe was. Natuurlijk hebben we het over het gebeuren met Ajax van deze week gehad (godverre!) maar ik ben nu op vakantie dus daar ga ik mij nu niet mee bezig houden. Morgen is er weer een dag! Welterusten!