Bizarre sprongen in bizarre natuur

Het was weer vroeg dag toen we na 4 uurtjes slaap om 7 uur weer in de bus zaten naar Wanaka. Daarmee bedoel ik dat de hele groep waarmee ik een dag extra in Franz Jozef ben gebleven netjes op tijd in de bus zat. We hadden namelijk een nieuwe buschauffeur, een Maori en die zijn blijkbaar niet zo stipt. De rest van de groep wist dat dus al en ze kwamen dus op hun dooie gemak om half acht aansjokken, terwijl wij ons zaten op te vreten dat we nog een half uur extra hadden kunnen slapen. Alles bleek in de laagste versnelling te gaan want toen we bij de eerste stop aankwamen duurde het letterlijk een kwartier voordat de bus leeg was. We konden een rondje lopen om een meer (alsof we daar nog niet genoeg van hadden gezien) waarin, als het windstil was, de reflectie van de bergen te zien was. Het was niet helemaal windstil, maar het was toch een behoorlijk mooi gezicht. Terug in de bus duurde het ook weer een eeuwigheid voordat we onderweg waren dus ik was de buschauffeur al gauw nogal zat. Ik wilde op tijd in Wanaka zijn want daar zou ik een van de dingen doen die voor mij een absolute Try before you die zijn: Skydiven! Naarmate de dag vorderde werd het weer beter en beter, maar het werd jammergenoeg ook steeds later en we waren nog niet in Wanaka. Maar ineens zei de buschauffeur: sorry voor alle skydivers, ik heb jullie niet kunnen voorbereiden maar hier moeten jullie eruit... En toen stonden we ineens op het vliegveld! Ik vond het eigenlijk niet zo erg, ik was op een of andere manier helemaal niet bang of zelfs zenuwachtig. Ik had er gewoon heel erg veel zin in! Een Engels meisje en twee Zweedse jongens (waarvan er een wel groen en geel zag van angst) sprongen met mij. Voordat ik goed en wel in het harnas zat kreeg ik al een camera in mijn gezicht geduwd en probeerde mijn cameraman mij een beetje bang te maken. Ook de man die mij uit het vliegtuig zou gooien kwam zich even voorstellen en die bleek knettergek te zijn! Heel raar dat het mij allemaal niet veel zorgen maakte! In het vliegtuig deed hij net alsof de kabels niet goed waren om mij bang te maken, nog steeds een hartslag van 70! Ik kreeg het wel een beetje benauwd toen we op 4 km zaten, maar dat was omdat de lucht behoorlijk ijl was, iedereen zat al rustig door een zuurstofmasker te ademen, maar ik kreeg er pas een toen ik erom vroeg. Op 15000 voet, pak em beet 4,5 km, ging de deur open en mocht ik er als eerste uit. De cameraman kroop half op het dak van het vliegtuig en ik ging met mijn benen over de rand zitten, toen had ik heel even een schrikmomentje, maar veel tijd daarvoor had ik niet want mijn springer had mij er al uitgeduwd. In een flits zag ik het vliegtuig boven mij wegschieten en ik tolde door de lucht! Het duurde een paar seconden voordat ik doorhad wat onder en boven was, maar zodra we weer stabiel waren was het gevoel en de kick onbeschrijfelijk. Zo'n enorme adrenaline rush had ik nog nooit gevoeld! Je beseft niet echt dat je aan het vallen bent, het is meer zwemmen door de lucht met de wind die vanonder met 200 km per uur tegen je aan blaast! Ik kreeg ook pas een idee van hoe snel we gingen toen mijn springer de parachute opengooide en de cameraman die naast mij vloog als een baksteen naar beneden ging. Ik baalde er echt enorm van dat de vrije val (van een minuut!) over was, maar ik kon nu wel van het adembenemende landschap genieten! Strak blauwe meren en rivieren aan de voet van geweldig majestueuze bergen. Ik kon niet te lang genieten want we waren redelijk snel weer beneden op het vliegveld en toen was, het vetste dat ik tot nu toe heb gedaan, al weer over. Een voor een kwam de rest terug ook met een enorme grijns en vol adrenaline. Ik had wel heel veel last van mijn oren, want ik was zonder te slikken in een minuut ruim drie kilometer gedaald. Het suizen ging na een tijdje wel over, maar zelfs nu ploppen mijn oren nog wel eens. Wanaka zelf was overigens ook een prachtige plek; een lieflijk klein stadje met een prachtige omgeving. Op de terugweg zijn we met z'n vieren nog even het ijskoude meer ingesprongen om even af te koelen, en hebben we snel wat te eten en ons welverdiende biertje genomen bij het hostel. De volgende dag moesten we weer vroeg op dus ik was niet van plan om het al te gek en te laat te maken, maar de avond liep een beetje anders. De kroeg waarin we zaten organiseerde een killerpool toernooi (je krijgt drie levens en bij iedere beurt moet je een bal erin stoten anders verlies je er een) en ik deed toch nog even mee. Een keer raden wie er vervolgens drie liter bier won! Dus dat moest ook nog even op en zo werd het toch nog een latertje die avond. Het was maar 150km van Wanaka naar Queenstown maar de buschauffeur wist er toch een rit van 5 uur van te maken. Ik was daarom blij dat ik eindelijk de bus uit kon. In Queenstown was het een grote reünie, allemaal mensen waarmee ik de afgelopen weken heb gereisd kwam ik daar tegen. Queenstown ligt in een zo mogelijk nog mooiere omgeving dan Wanaka en is een grote toeristenstad. Honderden cafés, restaurants en souvenirwinkels en een prachtig strand. Maar Queenstown staat vooral bekend om alle extreme activiteiten, je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het daar! Die avond hebben we met 50 vrienden van de Kiwi Experience aan het strand heerlijk bijgekletst. De dag daarop was het te lekker weer om mij ergens druk over te maken en heb ik bijna de hele dag aan het strand gezeten. Ik probeerde mijn 'witte t-shirt' een beetje bij te bruinen, maar dat is een beetje te goed gelukt en nu heb ik een rood t-shirt! 's Avonds heb ik bij de wereldberoemde Fergburger een burger gegeten die echt belachelijk groot, vet en overheerlijk was. Op woensdag zaten we al vroeg in de bus voor een lange rit naar Milford Sound. De busrit naar Milford was al veelbelovend; velden vol gekleurde bloemen waar kleine beekjes door stroomden en half in mist gehulde bergen op de achtergrond, zeer idyllisch! We zijn nog even gestopt omdat we een paar Kea's zagen, dit zijn de grootste papegaaien ter wereld en misschien ook de slomste vogels. Ze waren erg mooi en zeker niet bang, zodra we stopten vlogen ze op de bus af en begonnen op hun gemakje de ruitenwissers te slopen. Na een tunnel van anderhalve kilometer waar de bus letterlijk net doorheen paste (geen fijn gevoel) kwamen we uit in the Valley of a thousand waterfalls. Een enorme vallei met elke 10 meter een waterval, zoiets had ik nog nooit gezien! Milford Sound zelf bleek een gat van niets te zijn, maar het had wel een paar zeer luxe cruiseschepen. Een van die schepen zou ons onder het genot van een zeer uitgebreid buffet door de fjorden varen. Na mij helemaal te hebben volgepropt was het tijd om de fjorden te bewonderen. Gigantische bergen die recht omhoog de zee uit rezen. Het was eerst heel moeilijk om te beseffen hoe groot de bergen waren, maar dat werd duidelijk dat het 'kleine bootje' vlakbij de bergen eenzelfde cruiseschip bleek te zijn. Er waren aardig wat zeeleeuwen in het water en in de verte konden we zelfs een paar dolfijnen zien. In een onderwater centrum konden we ook nog eens het koraal en het onderwaterleven bewonderen. Een zeer mooie dag, maar de rit terug was wel erg lang voor de tijd dat je op de boot bent. Vandaag had ik nogal moeite met mijn ontbijt omdat ik mij toch maar aan een van die extreme dingen zou wagen. De shotover canyon swing, een schommel voor gevorderden; 60 meter vrije val, een boog van 200 meter met een snelheid van 150 km per uur. Ik was, in tegenstelling tot mijn skydive, hier enorm zenuwachtig voor. Na een korte rit waarin een filmpje werd gedraaid met alle manier waarop je kon springen die mij niet veel geruster maakte kwamen we bij het platform aan. Toen ik daar eenmaal stond waren mij zenuwen ineens helemaal weg en had ik er veel zin in. Ik ging daarom ook als eerste omdat mijn vrienden dit gevoel niet echt deelden. Ik koos voor de zogenaamde Elvis Cutaway, ik werd eerst horizontaal met mijn gezicht naar boven boven de kloof gehangen en moest armen uit elkaar gaan liggen wachten tot ze mij naar beneden zouden laten storten. Het duurde voor mijn gevoel veel te lang en op het moment dat ik omhoog wilde kijken waarom het zo lang duurde werd ik losgehaakt en schoot ik omlaag! Verschrikkelijk eng, maar ook dit gaf mij een enorme kick. Na de vrije val begon het touw langzaam strak te trekken en begon ik te slingeren, dat was helemaal niet eng (ik was inmiddels al weer in verticale houding) maar gewoon geweldig om door de kloof heen te slingeren. De rest van de groep ging op verschillende manieren de de klif af en het was echt geweldig om ze helemaal enthousiast en een tikkeltje opgelucht weer boven te zien komen. Verder heb ik vandaag niet heel veel gedaan, het was weer erg lekker weer, dus ik heb weer heerlijk aan het meer gezeten. Ik ben mij nu aan het voorbereiden om te gaan stappen want ik vertrek morgen naar Christchurch en ik ga dus een hoop geweldige mensen achterlaten!