Lange reizen en indrukwekkende gebeurtenissen

Het avondje stappen met de mensen van Kiwi Experience was een beetje uit de hand gelopen. Een aantal wilde mij nog niet weg hebben en probeerde mij zo dronken te voeren dat ik mijn bus zou missen. Dat was ze nog bijna gelukt ook want ik had er erg veel moeite mee om na twee uur slaap en met een kater van hier tot Kaiteriteri uit bed te komen. Het was een beetje regenachtig weer en er zat niemand naast mij in de bus dus dat was een goed excuus om wat slaap terug te pakken. Het landschap waar we doorheen reden was ook niet veel bijzonders. En met 'niet veel bijzonders' bedoel ik felgroene heuvels en hemelsblauwe meren. Normaal zou dit echt geweldig zijn, maar als je al een tijdje door Nieuw-Zeeland hebt gereisd, een flinke kater hebt en het weer ook niet meewerkt werd ik er niet echt warm van. We hebben nog even gestopt bij een enorm blauw meer die door de mist wel oneindig groot leek, dat was wel erg mooi. Een nadeel van de mist was dat we de hoogste berg van Nieuw-Zeeland, Mt. Cook, aan de overkant van het meer nauwelijks konden zien. Het was wel even slikken toen ik in Christchurch uitstapte; het stond in schril contrast met het zonovergoten, prachtige, gezellige Queenstown dat ik die ochtend had verlaten. Ik had verwacht dat er van de grootste stad van het zuidereiland nog wel wat over zou zijn na de aardbevingen, maar het leek wel alsof ik in een oorlogsfilm terecht was gekomen. Het miezerde en het was zeer fris toen we door de verlaten straten van Christchurch reden. Je kunt wel begrijpen dat ik toen er nog meer van baalde dat ik die ochtend wel was opgestaan! Na te hebben ingecheckt in mijn hostel, een leuk ouderwets klein complex met weinig voorzieningen, ben ik richting het centrum gelopen om te kijken hoe het er daar uit zag en om een plek met internet te vinden, ik had namelijk en echte skype date met mijn ouders en zeer moderne oma's de volgende ochtend. Het was nog behoorlijk zoeken om zo dicht mogelijk bij de stad te komen een groot deel was namelijk nog steeds afgesloten en op het kaartje dat ik had stond niet aangegeven welke wegen dat waren. Na anderhalf uur door lege straten met verlaten huizen gelopen te hebben kwam ik eindelijk bij het vroegere centrum van de stad aan. Dat was een bijna griezelig gezicht; dat stad was verlaten, een groot deel voor mij lag er als een spookstad bij, met de straat opengebroken en veel ruiten waren kapot. Ik liep door een klein winkelcentrum opgebouwd uit zeecontainers en het enige dat ik hoorde waren kerstverhalen die door de lege straten weergalmden. Best een naar gevoel. Ik kon alleen overdag dit gedeelte bezoeken dus ging ik maar, weinig hoopvol, op zoek naar een internetcafe of bibliotheek. Ik had al een paar mensen gevraagd en allemaal wezen ze mij in de richting van de buitenwijken om ergens bij een McDonalds op internet te kunnen. Toen zakte de moed mij helemaal in de schoenen, want ik moest mij morgen ook nog een hele dag vermaken en ik had nog nergens internet of zelfs een supermarkt gezien. Het begon al te schemeren toen ik door een industrieterrein liep en eindelijk een winkelcentrum vond dat zelfs nog open was en een McDonalds had! Na even verder lopen zag ik zelfs een bibliotheek met 24/7 gratis Wifi, ik ben geloof ik nog nooit zo blij geweest om een bibliotheek te zien!
Na een goede nachtrust ben ik de volgende ochtend vroeg opgestaan want het was nog bijna drie kwartier lopen naar de bibliotheek, ach ja je moet wat over hebben voor je oma's!
Na een heerlijke ochtend skypen en internetten in het winkelcentrum was het tijd om de stad weer te bezoeken. Het was redelijk weer, maar ook dat kon de sfeer die er in de stad rondhing niet echt verbeteren. De inwoners van Nieuw-Zeeland zijn over het algemeen erg opgewekt, aardig en lekker los, maar hier liep iedereen er als een stel zombies bij. Voordat ik bij het centrum aankwam bezocht ik een kleine gedenkplek voor de slachtoffers van de aardbevingen, toen kreeg ik pas echt door hoeveel leed er nog steeds is onder de mensen en daar kreeg wel even een brok in mijn keel van. Even verderop werd wel toegestaan dat men door het afgezette gebied mocht lopen, maar er mochten maar 300 mensen tegelijk zijn, ieder uur werd het gebied ontruimd en je moest ID op je lichaam hebben, allemaal voor het geval er een aardbeving zou plaatsvinden. Het was heel onwerkelijk om door het eens zo drukke centrum van de stad te lopen. Veel winkelpanden zagen er aan de buitenkant nog best wel netjes uit met zelfs nog reclame van vorig jaar aan de gevel, maar als je naar binnen keek zag je dat alles leeg en deels ingestort was. Op borden werd verteld welke gebouwen er al waren neergehaald, welke nog zouden worden gesloopt en welke zouden worden gerestaureerd. Ook was te zien hoe het er voor de aardbeving uitzag. In het midden van het plein stond de oude kathedraal, die ooit door zijn prachtige Engelse stijl de toeristische trekpleister van Christchurch was. Ook nu is het een attractie, maar om een heel andere reden: een duidelijk voorbeeld van de vernietigende kracht van de aardbeving, de eens zo majestueuze kathedraal was bijna volledig ingestort en lag er mistroostig bij.
Een zeer indrukwekkende stad en ik ben blij dat ik het heb gezien, maar stiekem miste ik Queenstown ook wel een beetje.
Dit bleek ook wel op zondag toen ik op weg ging naar Kaikoura voor de laatste stop op het zuidereiland. Er waren een aantal mensen die ik kende vanuit Queenstown naar Christchurch gekomen, sommigen om hun vlucht te pakken, anderen om meteen door te gaan naar Kaikoura. Ik was erg opgelucht toen ik hun zag en had meteen weer zin in de rest van de trip. Jammergenoeg moesten we na een half uur al weer afscheid nemen van de mensen die Nieuw Zeeland zouden verlaten, maar gelukkig bleven er nog genoeg leuke mensen over voor de reis naar Kaikoura. De busrit was behoorlijk rustig want ook zij waren de avond ervoor in Queenstown helemaal los gegaan. We kwamen rond 7 uur aan in Kaikoura (eet kreeft) en eigenlijk zijn we na het eten meteen naar bed gegaan want iedereen was moe en de volgende ochtend moest ik er weer vroeg uit.
Om 4.50 ging mijn wekker alweer en zonder mijn kamergenoten wakker te maken sloop ik de kamer uit op weg naar iets waar ik al een hele tijd naar heb uitgekeken. Ik zou gaan zwemmen met dolfijnen! Op dit tijdstip zouden de dolfijnen terug komen van de jacht en weer een grote groep vormen waardoor ze extra speels zouden zijn. Dus in een mix van slaperigheid en opwinding hees ik mij in mijn wetsuit en werden we de boot ingeladen. Het weer was niet super, het was bewolkt en door een beetje wind waren er behoorlijk stevige golven. We werden vergezeld door veel zeevogels, waaronder de machtige albatros. Op zee leek het eigenlijk net een uit de kluiten gewassen zeemeeuw, maar zodra zo'n beest voor de boot wegvloog zag je pas hoe groot hun vleugels zijn en hoe makkelijk ze laag over het water kunnen scheren. Maar het wachten was natuurlijk op de eerste rugvin of sprong van een dolfijn. Na een half uur was daar eindelijk de kreet van iemand die wat had gezien, eerst dacht ik dat het er maar een paar waren maar toen we dichterbij kwamen zag ik tientallen dolfijnen die overal opdoken en de gekste toeren uithaalden. Naarmate we dichterbij kwamen zei de gids dat het om een groep ging van tussen de 100 en 150 dolfijnen! Toen pas besefte ik iets best grappigs en een beetje beangstigends: dit zou mijn eerste snorkelervaring worden! Veel tijd om na te denken had ik niet want we moesten ons al klaar maken om het water in te gaan. De hoorn klonk en ik dook de rest achterna het, minder koude dan verwacht, water in. Ik moest even een paar seconden wennen aan het gevoel van ademen met een snorkel voordat ik omlaag durfde te kijken. En het eerste wat ik zag was een dolfijn die achter mij vandaan kwam en tien centimeter voor mijn gezicht langs wegschoot! Wat een geweldige ervaring! Overal om mij heen dolfijnen die vanuit alle richtingen kwamen, zelfs een enkele baby dolfijn die nieuwsgierig langs kwam zwemmen. We hadden gehoord dat wij de dolfijnen moesten vermaken en niet andersom en dat dit het beste werkte door rond te draaien, te duiken of te zingen. Dus het was best grappig om iedereen als een debiel te horen zingen in het water, maar het werkte echt dus deed ik vrolijk mee! De dolfijnen trokken verder en de hoorn klonk om weer aan boord te klimmen en weer verder te varen waar de dolfijnen heen gingen. We mochten in totaal vijf keer het water in om tussen de dolfijnen te zwemmen en ik heb toen ook voor het eerst een paar keer mijn onderwatercamera uitgeprobeerd, die het best goed deed, maar de dolfijnen waren simpelweg te snel om daar goed foto's van te maken. Wel een geweldig gevoel om overal waar je kijkt dolfijnen te zien, zo dichtbij dat je ze zelfs zou kunnen aanraken als ze dat toe zouden laten! De laatste keer dat ik in het water ging kwam er een voor mij langs zwemmen en toen hoorde ik heel duidelijk dat hoge piepende geluid wat ze altijd maken. Dat bracht mij op een idee, ik ging zo snel mogelijk rondjes om mijn as draaien terwijl ik dat geluid nabootste. Dat werkte perfect, al gauw kwam er een dolfijn rondjes om mij heen zwemmen terwijl ik oogcontact hield met het dier! Ik kon mijn geluk niet op! Jammergenoeg was het toen al weer tijd om voor de laatste keer aan boord te gaan. Eigenlijk vond ik dat niet eens zo erg want het hele gedoe had mij veel meer energie gekost dan ik had verwacht. Door de vermoeidheid, honger en golven werd ik wel even zeeziek, maar had nog genoeg tijd om nog even wat mooie plaatjes te schieten boven water. Na het avontuur met de dolfijnen wil je natuurlijk nog meer en ons was verteld dat er zelfs orka's en walvissen in dit gebied voorkwamen, dus iedereen keek gespannen of we die ook nog konden vinden. Dat was helaas niet het geval, maar al met al een zeer geslaagde ochtend! Om 9 uur was ik weer terug en verwachte ik dat iedereen al wel wakker zou zijn, maar mijn kamergenoten lagen nog heerlijk te ronken, dus na een warme douche ben ik er ook nog maar een paar uur ingedoken. De rest van de dag heb ik heerlijk gerelaxed aan het strand en zijn we ook weer vroeg naar bed gegaan.
Ik was nog steeds in het ritme van vroeg opstaan en een paar van mijn kamer zouden de volgende ochtend met dolfijnen gaan zwemmen dus zijn we allemaal maar vroeg opgestaan om de zon uit de Stille Zuidzee te zien rijzen. Veel tijd om bij te slapen had ik niet want de bus vertrok al vroeg richting Picton waar ik op de veerboot zou stappen om het zuidereiland achter mij te laten. Het was veel te goed weer om in de bus te zitten, maar gelukkig maakten we een mooie stop bij een zeeleeuwen kolonie en was de rit met de veerboot extra mooi. We hadden wel wat vertraging opgelopen waardoor ik pas rond 7 uur in het hostel aankwam, een lange dag reizen! Dus naast lekker bijkletsten met mensen die al in Wellington en even snel koken heb ik die avond niet veel meer gedaan.
Woensdag ben ik een extra dagje in het zonovergoten Wellington gebleven en kon ik eindelijk een keer heerlijk uitslapen! De stad deed zijn bijnaam Windy Wellington eens een keer geen eer aan dus ik heb heerlijk de hele dag met een vriendin door de stad gelopen en van het weer genoten. Een heerlijk relax dagje tussen al dat reizen door.
De volgende ochtend was ik net iets te laat opgestaan en zag ik de bus voor mijn neus vertrekken. Ik belde direct een meisje op die in de bus zat om te vragen of ze wilde wachten. De buschauffeuse was behoorlijk pissig maar het meisje gijzelde haar bijna zodat ze wel moest stoppen. Oververhit van het rennen met mijn backpack kwam ik binnen, een lekker begin van alweer een lange rit naar Taupo. De weg ernaartoe was niet heel bijzonders omdat ik die een paar weken geleden al zo'n beetje helemaal de andere kant uit heb gereden. Het enige noemenswaardige was het stadje Bulls, waar iedereen de naam zeer serieus nam: cafe (drinkabull) restaurant (eatabull) parkeerplaats (parkabull) en ga zo maar door. Een ander mooi puntje was dat het weer kraakhelder was dus toen we in de buurt van Taupo aankwamen konden we de drie machtige vulkanen aan de rand van het meer perfect zien.
Het Nederlandse meisje die de bus voor mij had gestopt was uitgenodigd door een wat excentrieke Servische man uit Taupo om wat bij zijn restaurant te eten. Ze wilde liever niet alleen gaan, dus ging ik gezellig mee voor een hapje. De man was een gezellige, maar ook een beetje aparte kerel die er nogal rare opmerkingen en sterke verhalen op na hield. Maar geen slechte kerel als je bedenkt dat we een heerlijke kreeft kregen, een paar flessen wijn en het kostte ons helemaal niets!
Vandaag ben ik weer teruggekeerd in Auckland en zit deze geweldige ervaring met de Kiwi Experience er bijna op. Morgen vertrek ik namelijk nog naar de Bay of Islands om in het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland de kerst door te brengen. Kerst in je zwembroek op Ninety Mile Beach, waar de Tasmaanse zee en de Stille Zuidzee bij elkaar komen onder het genot van een barbecue!
Ik heb er zin in!